اثر يك جلسه فعاليت تداومي و تناوبي با شدت بالا بر ميزان VEGF در بافت چربي موش هاي صحرايي چاق

زمينه: فعاليت‌هاي تداومي و تناوبي علاوه بر كاهش وزن مي‌توانند موجب تغييراتي در بافت چربي شوند. هدف از انجام اين مقاله بررسي اثر يك جلسه فعاليت تداومي و تناوبي با شدت بالا بر ميزان VEGFدر بافت چربي موش هاي نر ويستار چاق است. روش كار: پس از هشت هفته رژيم پرچرب، 30سر موش با 68.0g/cm2 :BMI، انتخاب شدند. فعاليت در گروه تناوبي با شدت بالا شامل 5 مرحله با شدت vVo2max 100% و 4 مرحله با شدت vVo2max 30% بود. شدت در گروه تداومي نيز برابر با vVo2max 65% بود. دو گروه فعاليت خود را پس از 3 دقيقه گرم كردن شروع كردند. گروه كنترل هيچ فعاليتي نداشت. بلافاصله بعد از فعاليت ورزشي حاد موش‌ها بي‌هوش شدند، سپس بافت چربي زير پوستي و احشايي آنها جمع آوري شد. براي تعيين غلظت VEGF از روش وسترن بلات استفاده شد. يافته ها: آزمون آماري ANOVA يك‌طرفه نشان داد، ميزان VEGF در گروه تداومي افزايش ۳۹ درصدي داشت (0.050 =P)، درحالي‌كه پس از فعاليت تناوبي با شدت بالا در بافت چربي احشايي كاهش يافت (0.012 =P). ميزان VEGF به علت پايين بودن يا خطا در نمونه‌برداري در بافت چربي زيرپوستي قابل اندازه‌گيري نبود. نتيجه‌گيري: فعاليت تداومي در افزايش VEGF مؤثر بود. احتمال دارد كاهش VEGF در گروه تناوبي به علت كاهش خون‌رساني به بافت چربي در زمان فعاليت با شدت بالا باشد. با توجه به عملكرد نامناسب ظرفيت آنژيوژنيك در بافت چربي افراد چاق جهت تحريك سازگاري بيشتر و تشخيص دقيق، پيشنهاد مي شود، تغييرات ميزان VEGF در زمان‌هاي مختلف پس از فعاليت‌ ورزشي اندازه گيري شود.