تأثير 12 هفته تمرين هوازي و تركيبي بر هدايت عصبي مردان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي

زمينه: ديابت يكي از شايع­ترين اختلالات متابوليكي است كه شيوع آن در جهان به سرعت در حال گسترش است. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير 12 هفته تمرين هوازي و تركيبي بر هدايت عصبي مردان ديابتي نوع دو مبتلا به نوروپاتي محيطي بود.روش كار: بيست و دو مرد ديابتي نوع دو به طور مساوي به دو گروه هوازي (11) و تركيبي (11) تقسيم شدند. تمرين هوازي با شدت 70 تا 75 درصد ضربان قلب بيشينه به مدت 25 تا 45 دقيقه و تمرين تركيبي شامل تمرينات هوازي و مقاومتي، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه­گيري­هاي هدايت عصبي و خونگيري صورت گرفت. داده­ها با استفاده از آزمون­هاي T وابسته و مستقل مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند.يافته­ها: در هر دو گروه افزايش معني‌داري در سرعت هدايت عصب سورال، پرونئال و تيبيال و همچنين افزايش معني­داري در آمپلي­تود پتانسيل عمل عصب سورال و پرونئال مشاهده گرديد (05/0P )، با اين حال آمپلي­تود پتانسيل عمل عصب تيبيال فقط در گروه تركيبي افزايش معني­داري داشت (05/0P ). علاوه بر اين، بين دو گروه در دامنۀ تغييرات آمپلي­تود پتانسيل عمل عصب پرونئال و تيبيال تفاوت معني­داري وجود داشت (05/0P ). نتيجه­گيري: هر دو تمرين هوازي و تركيبي روش­هاي مؤثري در كنترل ديابت نوع دو محسوب مي­شوند، ولي به نظر مي­رسد سرعت هدايت عصبي و آمپلي­تود پتانسيل عمل عصب در تمرين تركيبي نسبت به تمرين هوازي بهبود بيشتري را نشان مي­دهد.