تأثير تمرين بي‌هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان نشانگرهاي BAX و BCL2 ميوكارد رت پس از ايسكمي ريپرفيوژن

زمينه: هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير تمرين بي­هوازي با مصرف ملاتونين بر بيان نشانگرهاي BAX و BCL2 ميوكارد رت پس از ايسكمي ريپرفيوژن مي­باشد. روش كار: 28 رت صحرايي نر ويستار دو تا سه ماهه با وزن تقريبي 200-250 گرم به پنج گروه، پايلوت (14n=)، كنترل (4n=)، ملاتونين (4n=)، تمرين بي­هوازي (4n=) و تمرين بي­هوازي و ملاتونين (4n=) تقسيم شدند. گروه پايلوت به دو گروه ايزوپرنالين (ايسكمي ريپرفيوژن) و سالم تقسيم گرديدند. گروه ايزوپرنالين در دو روز متوالي با فاصله 24 ساعت با دوز 150 و 125 ميلي­گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن تحت تزريق ايزوپرنالين قرار گرفتند؛ و گروه سالم هيچگونه تيماري نداشتند. سپس با رنگ­آميزي تري كروماسون ميزان فيبروز بيشتر در گروه ايزوپرنالين نسبت به گروه سالم تأييد شد. گروه­هاي ملاتونين يك ماه هر روز با دوز 10 ميلي­گرم به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن تيمار شدند؛ و گروه­هاي تمرين بي­هوازي و تمرين بي­هوازي ملاتونين تحت تمرين يك ماهه با تواتر سه جلسه در هفته روي تردميل قرار گرفتند. اما گروه كنترل در پايان يك ماه فقط تحت تزريق ايزوپرنالين قرار گرفتند. در نهايت رت­ها تشريح شدند و اندازه­گيري بيان ژن bax و bcl2 به روش ريل تايم انجام شد. نتايج تحقيق با فرمول 2-∆∆ct و روش آماري تي مستقل، تحليل واريانس يك طرفه و تعقيبي توكي با نرم افزار spss تحليل شد. يافته­ها: تيمار ملاتونين و تمرين بي­هوازي به تنهايي بر بيان ژن bax و bcl2 تأثير ناچيزي دارد. اما تمرين بي­هوازي با مصرف ملاتونين نيز مي­تواند بيان ژن BAX و BCL2 را به­ترتيب كاهش و افزايش دهند؛ و نسبت به تيمار ملاتونين به­تنهايي تأثير معني­داري نشان دهند. نتيجه­گيري: به نظر مي­رسد تمرين بي­هوازي با مصرف ملاتونين نسبت به مصرف ملاتونين به تنهايي مي­تواند از ميزان حجم سكته ميوكارد احتمالي ناشي از بي­تحركي بكاهد.