تاثير تمرينات هوازي با شدت متوسط بر تغيير پذيري ضربان قلب (HRV) در بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي

زمينه: نوروپاتي اتونوم قلبي عروقي (CAN) يك عارضه شايع در ديابت مي‌باشد. آسيب اعصاب اتونوم توزيع شده در قلب و عروق خوني در بيماران ديابتي، ممكن است منجر به CAN و افزايش خطر مرگ در آنها شود. بنابراين پيشگيري از CAN براي بيماران ديابتي اهميت قابل توجهي دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسي تاثير تمرينات ورزشي هوازي با شدت متوسط بر تغيير‌پذيري ضربان قلب (HRV) در بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي بود. روش‌كار: در اين كارآزمايي باليني نيمه تجربي، 23 مرد ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي به طور تصادفي به دو گروه تمريني (11 نفر) و كنترل (12 نفر) تقسيم شدند. تمرين هوازي به مدت دوازده هفته (سه جلسه تمرين در هفته با شدت 50 تا 80 درصد ضربان فلب ذخيره، به مدت 25 تا 45 دقيقه در هر جلسه) اجرا شد. تغيير‌پذيري ضربان قلب (HRV) بيماران، توسط دستگاه هولترمانيتورينگ در حالت استراحت و خوابيده به پشت براي 20 دقيقه، قبل و بعد از 12 هفته تمرينات هوازي اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: در گروه تمريني، پارامترهاي زمان محور شامل SDNN و rMSSD بعد از اتمام دوره تمريني افزايش معناداري نسبت به مقادير قبل از تمرين داشتند. همچنين از پارامترهاي فركانس محور، HF به طور معني‌داري افزايش يافته بود و نسبت LF/HF به طور معناداري كاهش يافته بود، ولي در پارامتر LF تفاوت معناداري مشاهده نشد. در گروه كنترل پارامترهاي زمان محور و فركانس محور تغيير معناداري نداشتند. نتايج تحليل تفاوت‌هاي بين گروهي نيز نشان داد كه كليه مقادير پارامترهاي زمان محور و فركانس محور (به غير از پارامتر LF Power) گروه‌هاي تمريني با گروه كنترل تفاوت معناداري داشت. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تمرين هوازي با شدت متوسط مي‌تواند از طريق بهبود عملكرد سيستم اتونوم قلبي منجر به بهبودي ريتم‌هاي قلبي و در نهايت افزايش تغيير‌پذيري ضربان قلب در بيماران ديابتي مبتلا به نوروپاتي محيطي شود.