مدلسازي كيفي تاب‌آوري خانواده بر اساس رويكرد زمينه اي

مقدمه: اين پژوهش با هدف تدوين مدلي از تاب‌آوري خانواده مطابق با فرهنگ ايراني انجام شده است. روش: اين پژوهش به شيوه كيفي و با استفاده از رويكرد زمينه¬اي انجام شده است. 23 زوج با روش نمونه¬گيري تصادفي خوشه¬اي چندمرحله¬اي و از روي ليست افراد حاضر به همكاري بررسي شدند و داده¬ها با استفاده از مصاحبه¬هاي نيمه ساختاريافته و تعاملي تا رسيدن به اشباع اطلاعات گردآوري شده است. براي تجزيه و تحليل دادهها از نرمافزار MAXQDA10 استفاده گرديد. يافته¬ها: در كدگذاري باز 155 كد اوليه به دست آمد كه در كدگذاري محوري براساس شباهت موضوعي در 20 دسته موضوعي قرار داده شدند. در مرحله سوم يا كدگذاري انتخابي، تاب‌آوري خانواده به عنوان متغير مركزي يا اصلي شناخته شد. نتيجه¬گيري: مدل تاب‌آوري خانواده مي‌تواند نقشه مفهومي ارزشمندي براي جهت دادن به دامنه وسيعي از خدمات بشري باشد. در تمام تلاش‌هايي كه براي كمك به افراد، زوجين و خانواده‌ها براي مقابله و سازگاري در طول بحران و ناگواري‌ها صورت مي‌گيرد، يك ديدگاه نظام دار درباره تاب‌آوري حائز اهميت است.