مقايسه تأثير مشاوره گروهي مبتني بر درمان معنويت محور و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر بهبود كيفيت زندگي سالمندان

كيفيت زندگي در دوره سالمندي به دليل مشكلات جسماني، روان شناختي و توان‌بخشي كاهش مي‌يابد. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف بررسي و مقايسه تأثير درمان معنويت محور و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر بهبود كيفيت زندگي سالمندان انجام شد. پژوهش حاضر از طرح‌هاي نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعۀ پژوهش شامل كليه سالمندان ساكن در سراي سالمندان شهر زابل بود كه 36 (سه گروه 12 نفره) سالمند بالاي 60 سال در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل جايگزين شدند. برنامه‌هاي معنويت درماني گالانتر و سيگل و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) در 14 جلسه 90 دقيقه‌اي در گروه‌هاي آزمايش برگزار گرديد و پس از گذشت دو ماه، آزمون پيگيري گرفته شد. شركت‌كننده‌ها به پرسش‌نامه كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت پاسخ دادند. داده‌ها به روش آماري تحليل كوواريانس تحليل گرديدند. نتايج نشان داد كه معنويت درماني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش بهبود كيفيت زندگي سالمندان مي‌شود و آثار اين بهبود در دوره پيگيري هنوز قابل مشاهده است (0.001 p)، و روش مداخله معنويت درماني نسبت به درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تأثير مثبت‌تري بر بهبود كيفيت زندگي سالمندان دارد (0.001 p). بر اساس اين نتايج مي‌توان گفت كه استفاده از روش‌هاي درماني مبتني بر معنويت به دليل قرابت فرهنگي و ديني مي‌تواند از ساير روش‌هاي درماني از جمله درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در بهبود كيفيت زندگي سالمندان كارايي بيشتري داشته باشد