عنوان مقاله :
سياست خارجي تركيه در حوزه درياي سياه در دوره پس از جنگ سرد
عنوان به زبان ديگر :
Turkey’s Foreign Policy toward the Black Sea Region after the Cold War
پديد آورندگان :
حيدري، مهديه دانشگاه علامه طباطبائي
كليدواژه :
حوزه درياي سياه , ترانزيت كالا و انرژِي , تركيه , سياست خارجي , روسيه , اتحاديه اروپا
چكيده فارسي :
در طول جنگ سرد، شوروي، بلغارستان و روماني بعنوان اعضايي از بلوك شرق و تركيه در ساحل جنوبي بعنوان عضوي از بلوك غرب تنها دولت‌هاي ساحلي درياي سياه محسوب مي‌شدند، و قدرت و نفوذ به مراتب بيشتر شوروي وضعيت ژئوپوليتيكي حوزه درياي سياه را به گونه‌اي متأثر ساخته بود كه فضاي براي نقش آفريني مؤثر منطقه‌اي تركيه در اين عرصه وجود نداشت. پس از تجزيه شوروي، گرجستان و اوكراين نيز به عنوان دولت‌هايي مستقل به دولت‌هاي ساحلي درياي سياه پيوستند و استقلال جمهوري‌هاي حوزه مجاور قفقاز و آسياي ميانه، سياست روسيه در خصوص خارجه نزديك و بازبيني آن پس از دهه 1990، گسترش اتحاديه اروپا و ناتو به شرق، ترانزيت انرژي‌هاي فسيلي، فرصت‌ها و چالش‌هاي جديدي را براي تركيه در اين حوزه ايجاد كرده است. در اين زمينه اين مقاله به بررسي اين فرضيه پرداخته است كه هدف سياست خارجي تركيه در حوزه درياي سياه ارتقاء موضع و جايگاه خود به عنوان قدرتي منطقه‌اي از طريق بسط مزيت تسلط بر تنگه‌هاي دريايي بسفر و داردانل، بسط نقش خود در انتقال انرژي‌هاي فسيلي و گسترش همكاري‌هاي اقتصادي و سياسي متوازن با روسيه و اتحاديه اروپا به عنوان دو بازيگر بزرگ و مزيت پيوندهاي اتنيكي بوده است. كه به شيوه تبييني و از چشم انداز ژئوپوليتيكي مورد بررسي قرار گرفته است
چكيده لاتين :
Ankara pursues its foreign policy with its neighbors around the Black Sea and elsewhere on the basis of bi- and multi-lateral relationships. It also becomes once again affirmed that the major focus of Turkey’s foreign policy vis-à-vis the Black Sea region is mainly linked to the preservation of the status quo in the maritime domain. This would include not only keeping the Montreux Convention requirements valid and in force, but also preventing a penetration of any other power into the region that might possibly change the so-called regional balance, thereby questioning Turkey’s sovereign power over the Straits. Against this backdrop, it can be argued that despite the fact that Turkey is one of the most powerful and influential Black Sea littoral countries, it has not, and cannot, create an internal drive for intra-regional coalescence.
عنوان نشريه :
پژوهش هاي روابط بين الملل
