اثر وجود عدم‌قطعيت در قابليت فشردگي خاك بر تغييرات زماني فشار آب منفذي در پي سازه

با توجه به عدم قطعيت و تغييرات مكاني مقادير پارامترهاي تحكيمي خاك و تاثير آن بر فشار آب منفذي حين نشست در پي سازه ، امروزه كاربرد روش هاي احتمالاتي مبتني بر عدم قطعيت در تحليل چنين مسائلي رايج مي باشد. در تحقيق حاضر، نقش عدم قطعيت قابليت فشردگي حجمي خاك به عنوان يكي از عوامل موثر بر تغييرات زماني فشار آب منفذي حين تحكيم در ناحيه شفت استان گيلان مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور نمونه برداري خاك از 9 گمانه (مربوط به پي يك سازه فولادي و محوطه آن واقع در حومه شهرستان شفت) انجام شد و با آزمايش تحكيم، توزيع لوگ نرمال پارامتر قابليت فشردگي حجمي خاك به دست آمد. سپس يك برنامه رايانه اي در محيط MATLAB براي تحليل احتمالاتي معادله ديفرانسيل تحكيم به روش مونت كارلو توسعه داده شد. طبق نتايج، با افزايش تعداد نمونه تصادفي (ضريب قابليت فشردگي) در روش مونت كارلو از 100 به 1000 نمونه، تغيير قابل توجهي در نتايج مشاهده نگرديد. در حاليكه كشيدگي منحني هاي چگالي احتمال با زمان، حاكي از نقش قابل توجه گذشت زمان در افزايش عدم قطعيت فشار آب منفذي مي باشد. همچنين در يك عمق معين، ضخامت بيشتر لايه خاك مورد بررسي منجر به افزايش عدم قطعيت نتايج گرديد. با 2 برابر شدن عمق نقطه مورد بررسي و ضخامت لايه خاك، چگالي احتمال بيش از 20 برابر افزايش يافت. در نهايت بيش ترين افزايش ضريب تغييرات فشار آب منفذي طي 100 روز در لايه خاك به ضخامت 4 متر برابر 2.15 درصد و در لايه خاك با ضخامت 16 متر كمتر از 0.25 درصد به دست آمد.