طراحي چارچوب مفهومي درگيرسازي ذينفعان در خط مشي گذاري عمومي

بررسي ها نشان مي دهد كه از اواسط دهه 1980 ميلادي، مديريت و درگيرسازي ذينفعان براي تحقق اهداف سازماني و يافتن راهكارهاي مناسب براي مواجهه با چالش هاي مشترك، در حوزه هايي نظير؛ مديريت استراتژيك، مديريت پروژه، حسابرسي اجتماعي و حاكميت شركتي مورد توجه جدي قرار گرفته است. هدف تحقيق حاضر، گسترش قلمرو موضوعي نظريه ذي نفعان در حوزه خط مشي گذاري عمومي و حكمراني خوب در بخش عمومي است كه با استفاده از روش شناسي كيفي، انجام شده است. براي شناسايي ابعاد، مولف هها و اجزاء مفهوم درگيرسازي ذينفعان در خط مشي گذاري عمومي، از مطالعات كتابخانه اي و مصاحبه نيمه ساختار يافته با خبرگان دانشگاهي و متخصصان صنعت و براي تجزيه و تحليل داده ها، به صورت تركيبي از تحليل ساختاري و تحليل تفسيري استفاده شد. يافته هاي تحقيق مشتمل بر ابعاد پنجگانه؛ عوامل زمينه اي؛ عوامل تسهيل گر و بازدارنده؛ شناسايي و مواجهه با مساله عمومي؛ درگيرسازي ذينفعان در خط مشي گذاري عمومي؛ و وضع خط مشي هاي مطلوب و مولفه هاي بيست و يك گانه اي نظير؛ شناخت و درك مساله عمومي؛ شناسايي آثار و پيامدهاي مساله عمومي؛ شناسايي ذي نفعان؛ تجزيه و تحليل ذي نفعان؛ تعيين سطح اهميت و اولويت بندي ذي نفعان؛ انتخاب استراتژي درگيرسازي ذي نفعان؛ رضايتمندي ذي نفعان؛ و سهولت اجراي خط مشي، است كه در قالب الگوي به تصوير كشيده شد.