دلالت شناسي ضماير اشاره اي مركّب

دلالت‌شناسي ضماير اشاره‌‌اي مركّب يكي از مباحث مهم در فلسفۀ زبان است. سه مسئلۀ اساسي در اين حوزه را مي‌توان اين گونه بيان كرد: 1) آيا اين ضماير دالّ محض هستند و يا عباراتي مسوّر؟ 2) آيا در ضمير مركّب «آن ب» عبارت «ب» در تعيين مدلول و موفقيت‌‌‌آميز‌ بودن اِرجاع ضمير نقشي دارد؟ و 3) سهم عبارت «ب» در گزاره‌‌اي كه بيان مي‌شود، چيست؟ در پاسخ به پرسش اول، بايد گفت كه ضماير اشاره‌‌اي مركّب، دالّ محض هستند. در پاسخ به پرسش دوم از اين نظر دفاع مي‌شود كه عبارت «ب» در ارجاع موفقيت‌‌‌آميز ضمير به مدلول خود نقش دارد. به عبارت ديگر‌‌، اگر به فردي اشاره كنيم و بگوييم «آن ب» براي آن‌ كه اين ضمير به‌طور موفقيت‌‌‌آميز به آن فرد دلالت كند لازم است كه فرد صفت «ب» را دارا باشد‌‌، در غير‌ اين صورت، ضمير به هيچ چيز ي دلالت نخواهد كرد و در پاسخ به پرسش سوم، مي‌توان گفت كه عبارت «ب» سهمي در گزاره‌‌اي كه بيان مي‌شود، نخواهد داشت و بخشي از خبري كه دربارۀ شيْ‏ء مورد اشاره مي‌دهد نيست.