تاثير سه روش تمريني پلايومتريك بر قدرت انفجاري دست و پاي واليباليست‌هاي پسر نوجوان

هدف تحقيق حاضر بررسي تاثير سه روش تمريني پلايومتريك بر قدرت انفجاري دست و پاي واليباليست‌هاي پسر نوجوان بود.روش پژوهش به صورت نيمه تجربي بود كه با سه گروه تجربي و به روش ميداني انجام شد. جامعه‌ي آماري اين تحقيق شامل كليه‌ي واليباليست‌هاي نوجوان دو شهر خرمدره و هيدج(با ميانگين سن 1/02±16/14 سال، قد 5/92±177/36 سانتي‌متر، وزن 8/148±67/91 كيلوگرم، BMI 2/08±21/55 كيلوگرم بر مترمربع و  VO2max 4/92±54/36 ميلي‌ليتر بر كيلوگرم در دقيقه) بود. نمونه آماري نيز شامل 36 نفر از واليباليست‌هاي نوجوان كه به طور تصادفي به سه گروه 12 نفري (گروه تمريني پايين‌تنه، بالاتنه و تركيبي) تقسيم شدند. در ابتدا پيش آزمون متغيرهاي وابسته از هر سه گروه به عمل آمد. سپس هر سه گروه تمرينات مربوط به خود را در 8 هفته‌ي 2 جلسه‌اي انجام دادند و در انتها پس آزمون‌ها گرفته شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار اس پي اس نسخه 20 و تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري در سطح معناداري P≤0/05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها نشان داد: در هر سه متغير(پرش دفاع،پرش اسپك و پرتاب توپ مديسن بال) اثر اصلي مرحله و تعامل گروه با مرحله معني‌دار بود(P≤0/05). و فقط در پرتاب توپ مديسن‌بال بين عامل گروه اختلاف معني‌دار مشاهده شد (0/036=P) و نتايج آزمون تعقيبي بنفروني حاكي از اختلاف معني دار بين دو گروه بالاتنه و پايين‌تنه به نفع بالاتنه بود (0/043=P).در پايان نتايج تحقيق نشان داد كه با توجه به پيشرفت خوب گروه تركيبي در هر سه متغير و نياز همزمان واليبال بر قدرت انفجاري پايين تنه و بالاتنه روش تمريني تركيبي، روش مناسبي است.