تأثير دو نوع شيوه مداخله (فعاليت هوازي و محدوديت كالريك) بر سطوح آيريزين سرم و شاخص مقاومت به انسولين در زنان چاق كم تحرك

هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير دو نوع مداخله فعاليت هوازي و رژيم كم كالري بر سطوح آيريزين سرم و شاخص مقاومت به انسولين در زنان چاق كم تحرك مي باشد. به اين منظور، ٣٠ نفر از زنان مراجعه كننده به خانه هاي سلامت شهرتهران (ميانگين سني 4/28±41/33 سال؛ وزن6/85±77/43 كيلوگرم)، به طور تصادفي درسه گروه فعاليت هوازي (تجربي 1)، رژيم كم كالري و فعاليت هوازي (تجربي2) و كنترل ( هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمريني ١٦ هفته اي گروه تجربي 1 شامل 90 دقيقه فعاليت ائروبيك و دويدن بر روي تردميل با ميانگين مدت زمان5/63±15/18 دقيقه؛ هفته اي ٤ جلسه بود و در گروه تجربي 2 از رژيم غذايي با محدوديت كالريك و نيز فعاليت ورزشي معادل انرژي مصرفي گروه ١ استفاده گرديد. ميزان آيريزين سرم، گلوكز و انسولين و مقاومت به انسولين با روش ارزيابي مدل هموستاتيك (HOMAIR)قبل و بعد از ١٦ هفته مداخله اندازه گيري گرديد. كاهش معناداري در وزن، BMI،نسبت دور كمر به دور لگن (WHR)،آيريزين سرم، گلوكز ناشتا، انسولين ناشتا و HOMAIRپس از كاهش وزن ناشي از فعاليت هوازي و محدوديت كالريك مشاهده گرديد (P 0/05).بين تغييرات آيريزين سرم با تغييرات وزن HOMA-IRوWHR همبستگي معناداري مشاهده گرديد(P 0/05). به نظر مي رسد 11 هفته فعاليت ورزشي و رژيم كم كالري بر كاهش ميزان آيريزين سرم، شاخص مقاومت به انسولين و ويژگيهاي آنتروپومتريك در زنان چاق كم تحرك مؤثر باشد.