پاسخ‌ ميوستاتين سرمي به يك وهله تمرين مقاومتي با و بدون محدوديت جريان خون در پسران نابالغ ورزشكار

تمرين مقاومتي به‌عنوان موثرترين روش براي افزايش توده عضلاني شناخته شده است. ميوستاتين يكي از عوامل دخيل در كنترل توده عضلاني مي‌باشد. ﻫﺪف از پژوهش ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴه پاسخ مييوستاتين به دو نوع ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﺎ و ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺧـﻮن پس از يك جلسه فعاليت ورزشي در پسران نابالغ ورزشكار بود. ﺑـه‌اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر 36 پسر ژيمناستيك‌كار 10 تا 14 ساله در يك طرح تحقيق نيمه‌تجربي شركت كردند. آزمودني‌ها با ميانگين (وزن 8.11±37.11 كيلوگرم، قد 16.58±145.11 سانتي‌متر، شاخص توده بدن 77/1±40/17 كيلوگرم بر مترمربع) به‌طور تصادفي به سه گروه 12 نفره كنترل (1RM 30%)، فعاليت‌مقاومتي شديد (1RM 75%)، و فعاليت‌مقاومتي همراه با محدوديت‌جريان‌خون (1RM 30%)، تقسيم شدند. تمرين شامل سه حركت بازشدن زانو، خم‌شدن آرنج و پرس‌سينه بود. نمونه‌هاي خوني قبل و بعد از اجراي تمرين گرفته شد. از آزمون آماري تي‌وابسته براي بررسي نتايج درون‌گروهي و از آناليز واريانس يك‌راهه با تست تعقيبي LSD براي بررسي نتايج بين‌گروهي استفاده شد. نتايج درون گروهي نشان داد كه متغيير ميوستاتين در گروه‌ تمرين با محدوديت جريان خون (0.028=P) كاهش معني‌داري را نشان داد و در هر دو گروه مقاومتي شدت‌بالا (0.257=P) و كنترل (0.553=P) علي‌رغم كاهش معني‌دار نشد. بااين حال نتايج بين‌گروهي نشان دهنده عدم تفاوت بين گروه‌هاي تمريني بود (p=0.683). فعاليت مقاومتي كم‌شدت همراه با مداخله محدوديت‌جريان‌خون در مقايسه با فعاليت‌مقاومتي شديد، تاثير مشابهي در سركوب بيان ميوستاتين سرمي در پسران ورزشكار داشت، لذا اين شيوه تمريني به جهت سازگاري‌هاي هايپرتروفيك ناشي از مهار ميوستاتين، بهبود در عملكرد عضلاني متعاقب با آن، همانند تمرينات مقاومتي شدت‌بالا مناسب بنظر مي‌رسد.