بررسي ابعاد منش ورزشي در ورزشكاران مرد رشته‌هاي تيمي و انفرادي با توجه به تنوع سطوح تحصيلي و سني اين افراد

با توجه به گسترش ورزش در ميان افراد،نياز به بررسي اثرات آن بر روي رفتار و گرايشات اخلاقي افراد درگير در آن بسيار اهميت پيداكرده است.هدف از تحقيق حاضر،بررسي و مقايسه ابعاد منش ورزشي در ورزشكاران رشته هاي تيمي و انفرادي با توجه به تنوع سطوح تحصيلي وسني اين افراد بود. روش پژوهش حاضركاربردي و از نوع توصيفي – ميداني بود. جامعه آماري اين مطالعه،شامل ورزشكاران تيم هاي ملي رده هاي جوانان،بزرگسالان و دانشجويان رشته‌هاي ورزشي تيمي و انفرادي بود. نمونه تحقيق شامل 78 نفر از ورزشكاران رشته هاي تيمي و 84نفر ازورزشكاران رشته هاي انفرادي بود.ميزان گرايش اين ورزشكاران به منش ورزشي از طريق پرسشنامه مقياس چند بعدي گرايش به منش ورزشي مورد بررسي قرار گرفت.با توجه به عدم تاييد شرايط آمار پارامتريك توسط آزمون ksدر بخش آمارتوصيفي ازآزمون هاي يومن ويتني و ضريب همبستگي اسپيرمن استفاده گرديد. نتايج آزمون يو من ويتني نشان داد كه ورزشكاران رشته‌هاي انفرادي سطح بالاتري از منش ورزشي را در مقايسه با ورزشكاران رشته هاي تيمي دارند. همچنين نتايج نشان داد كه بين ورزشكاران داراي تحصيلات در رشته تربيت بدني و غير تربيت بدني تفاوت معني داري درگرايش به منش ورزشي وجود ندارد. همچنين يافته هاي پژوهش بيان كرد كه ورزشكاران گروه سني 18-20سالدرمقايسه باگروه سني 15-17سال ،21-23 سال و 24-27 سال سطح بالاتري از منش ورزشي رادارا هستند. با توجه به نتايج تحقيق، پيشنهادمي گردد تادردوره‌هاي تحصيلي تربيت بدني تأكيد بيشتري برمفاهيم اخلاقي در ورزش شود و به ويژه درطي واحدهاي عملي اساتيد و مربيان درآموزش‌هاي خود مسائل اخلاقي درورزش رأس بيشترمدنظرقراردهند.