تأثير يك دوره تمرينات استقامتي با هدف ممانعت از پيري سلولي بر فعاليت آنزيم تلومراز بافت قلب و لنفوسيت هاي خون محيطي رت هاي نر

هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير 16 هفته تمرين استقامتي با شدت متوسط بر محتوي آنزيم تلومراز بافت قلب و لنفوسيت‌هاي خون محيطي رت‌هاي نر بود. بدين منظور رت‌هاي تهيه شده از انستيتوي پاستور ايران به صورت تصادفي به دو گروه كنترل (8=n) و ورزشي(8=n) تقسيم شدند. مدت زمان دو هفته براي سازگاري با محيط و تغيير ريتم‌هاي بيولوژيك (هفته اول) و آشنايي با تردميل (هفته دوم) در نظر گرفته شد. پس از گذشت دو هفته پروتكل اصلي، شامل يك جلسه فعاليت استقامتي در روز به مدت پنج روز در هفته شروع شد. گروه تجربي به مدت 16 هفته تحت تأثير تمرينات استقامتي با شدت متوسط قرار گرفتند. در طول هشت هفته اول سرعت تردميل از 12 متر در دقيقه به 25 متر دقيقه و زمان از 15 دقيقه به 50 دقيقه رسيد و اين شدت تمرين در طي هشت هفته دوم ثابت نگه داشته شد. پس از اتمام دوره در حالت ناشتا و روز بعد از آخرين جلسه تمرين نمونه‌هاي مورد نياز از رت‌ها جمع‌آوري شدند. نتايج نشان داد كه تمرينات استقامتي با شدت متوسط موجب افزايش معنادار فعاليت تلومراز در بافت قلبي (0.004=p) و لنفوسيت‌هاي خون محيطي (0.004=p) شد. به طور كلي مي‌توان پيشنهاد داد كه فعاليت بدني منظم با شدت متوسط (65-60%Vo2max ) منجر به فعالسازي آنزيم تلومراز و تثبيت طول تلومر مي‌شود و ورزش و فعاليت بدني از طريق افزايش فعاليت تلومراز در بافت‌هاي بدن مي‌تواند قابليت زيست سلول، ثبات ژنتيك را بالا ببرد و اثرات ضد پيري خود را بگذارد.