عملكرد ملاكين و مسئولين حكومتي در بحران ارزاق عمومي (غله) و پيامدهاي آن در ايران سال 1297-1296 ش/ 1918-1917 ميلادي

The Conduct of Landowners and Government Officials in the Persian Famine of 1917–1919 and Its Consequences

ايرانيان در طول تاريخ به صورت متناوب با قحطي و كمبود ارزاق مواجه بوده اند. در اين ساليان متمادي، عوامل متعددي بر بحران ارزاق تاثير گذاشته كه مي توان در يك نگرش كلي اين عوامل را به طبيعي و انساني (داخلي و خارجي) تقسيم كرد. از ميان عوامل انساني داخلي كه نقش مهمي در بحران ارزاق عمومي (در اسناد، بيشتر با عناوين غله و نان آمده است) داشته اند، عملكرد ملاكين و مسئولين حكومتي در سال هاي 1297 و 1296ش بسيار قابل تامل است؛ چرا كه اقدامات اين گروه ها تاثير قابل توجهي بر قحطي ارزاق و ساير مشكلات اجتماعي- اقتصادي بر جاي نهاد. اين پژوهش با هدف تبيين يكي از عوامل موثر در بحران ارزاق عمومي (غله) و پيامدهاي آن، با روش توصيفي- تحليلي به دنبال آن است تا مشخص سازد عملكرد ملاكين و مسئولين حكومتي چه نمودهايي در بحران ارزاق در سال هاي 1297- 1296ش داشت؟ و اين عملكرد چه پيامدهايي به دنبال داشت؟

Iranians have frequently faced famine and food crises throughout history. There were many factors affecting the Persian Famine of 1917 - 1919, which can be generally divided into natural and human (internal and external) factors. The intentions of conduct of the landowners and government officials are of great importance to consider among the internal human factors, which played a key role in the mentioned food crisis during 1917 -1919 (mostly, shortage of bread and grain according to the historical records). These strata had a significant impact on the famine and other socioeconomic problems. Adopting an analyticaldescriptive methodological approach, the goal of this research is to explain one of the effective factors in the public food (grain) crisis and its consequences. Using a descriptive-analytical method, this research aims to determine the effects of the perfermance of the owners and the authorities in the food crisis in 1917-1918. Moreover, it seeks to investigte the concequences of their performance.