رابطه اميد، شادكامي و جهت گيري مذهبي با سلامت معنوي مربيان قرآن

سلامت معنوي تحت تأثير متغيرهاي زيادي است كه از مهمترين آنها مي‌توان به اميد، شادكامي و جهت‌گيري مذهبي اشاره كرد. اين پژوهش با هدف بررسي ارتباط اميد، شادكامي و جهت‌گيري مذهبي با سلامت معنوي انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش همه مربيان قرآن شهرستان ورامين بودند. براي انجام اين پژوهش 120 مربي به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه‌هاي اميد (اسنايدر و همكاران، 1991)، شادكامي (آرگايل و لو، 1990)، جهت‌گيري مذهبي (آلپورت و راس، 1967) و سلامت معنوي (پولوتزين و اليسون، 1982) را تكميل كردند. داده‌ها به روش رگرسيون گام‌به‌گام تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه اميد، شادكامي و جهت‌گيري مذهبي دروني با سلامت معنوي رابطه مثبت و معنادار داشتند. در يك مدل پيش‌بين صرفاً جهت‌گيري مذهبي دروني، شادكامي و اميد توانستند 39 درصد از واريانس سلامت معنوي را پيش‌بيني كنند؛ بنابراين براي افزايش سلامت معنوي نخست بايد به آموزش جهت‌گيري مذهبي دروني، سپس به آموزش شادكامي و درنهايت به آموزش اميد اقدام كرد.