بررسي اثر به‌كارگيري نظام سنجش عملكرد بر عملكرد واحدهاي بخش‌ عمومي(مطالعه موردي: شهرداري‌هاي استان مازندران)

هدف پژوهش حاضر، با تمركز بر دو نقش نظام سنجش عملكرد (استفاده انگيزه‌گرا و استفاده اكتشافي) و يك ويژگي كليدي سازماني يعني مسئوليت‌پذيري قراردادي، بررسي اثر به‌كارگيري نظام‌ سنجش عملكرد بر عملكرد واحدهاي بخش عمومي است. جامعه آماري پژوهش را شهرداري‌هاي استان مازندران تشكيل مي‌دهند. براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش، داده‌هاي لازم از طريق پرسشنامه جمع‌آوري شدند و براي تخمين مدل‌ها از روش رگرسيون حداقل مربعات معمولي استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه يك واحد افزايش در استفاده انگيزه‌گرا از نظام‌ سنجش عملكرد منجر به افزايش 0/26 واحدي در شاخص عملكرد مي‌شود كه 0/21 واحد آن ناشي از تأثير مستقيم و 0/05 واحد آن تأثير غيرمستقيم است. همچنين، يك واحد افزايش در استفاده اكتشافي از نظام‌ سنجش عملكرد منجر به افزايش 0/34 واحدي در شاخص عملكرد مي‌شود كه 0/33 واحد آن ناشي از تأثير مستقيم و 0/01 واحد آن تأثير غيرمستقيم است. با توجه به نتايج پژوهش، به مديران واحدهاي بخش عمومي توصيه مي‌شود با توجه به ظهور مديريت عمومي نوين، از معيارهاي انگيزه‌گرا و اكتشافي در ارزيابي عملكرد واحدهاي خود استفاده كنند.