بررسي ويژگي‌هاي فيزيكو شيميايي زغال‌هاي زيستي‌ تهيه شده از بقاياي ذرت و باگاس نيشكر در دماهاي مختلف گرماكافت

گرماكافت زيست توده ها و توليد زغال زيستي روش مناسبي براي مديريت پسماندهاي كشاورزي، ترسيب كربن و بهبود ويژگي هاي خاك مي باشد. مطالعه ويژگي هاي ساختاري و فيزيكو شيميايي زغال زيستي، كه به نوع زيست توده و دماي گرماكافت بستگي دارد، در شناسايي كاربرد مناسب زغال زيستي در خاك بسيار مهم است. هدف از اين پژوهش بررسي تغييرات ويژگي هاي زغال زيستي تهيه شده از بقاياي ذرت و باگاس نيشكر در دماهاي مختلف گرماكافت بود. اين پژوهش در شرايط آزمايشگاهي، در قالب طرح كاملاً تصادفي با هشت تيمار بقاياي ذرت و باگاس نيشكر و زغال هاي زيستي آن ها و در سه تكرار انجام شد. زغال هاي زيستي در شرايط گرماكافت آهسته و در دماهاي 200، 350 و 500 درجه سلسيوس تهيه شدند. نتايج نشان داد افزايش دماي گرماكافت از 200 به 500 درجه سلسيوس در تيمارهاي بقاياي ذرت و باگاس نيشكر سبب كاهش عملكرد (به ترتيب 29.2 و 23.6 درصد)، مواد فرار (43.6 و 57.1 درصد)، ظرفيت تبادل كاتيوني (29.8 و 32.5 درصد) و نسبت هاي اتمي (C/N)، هيدروژن به كربن (H/C) و اكسيژن به كربن (O/C) شد، در حالي كه سبب افزايش درصد خاكستر زغال هاي زيستي بقاياي ذرت و باگاس نيشكر (به ترتيب 20.3 و 42.3 درصد)، كربن تثبيت شده (23.3 و 14.8 درصد)،pH ، EC، تركيبات آروماتيك و غلظت عناصر غذايي شد. غلظت نيتروژن، فسفر و پتاسيم در تيمارهاي بقاياي ذرت بيشتر از باگاس نيشكر بود، اما نسبت C/N در تيمارهاي باگاس نيشكر بيشتر بود. با توجه به اين پژوهش مي توان نتيجه گيري كرد كه زغال هاي زيستي تهيه شده در دماي 500 درجه سلسيوس در ترسيب كربن در خاك مؤثرتر هستند، در حالي كه زغال هاي زيستي تهيه شده در دماهاي 200 و 350 درجه سلسيوس براي بهبود حاصلخيزي خاك مناسب تر هستند.