اثر دو نوع بيوچار بر خصوصيات فيزيكي خاك موثر در مديريت آبياري مناطق بياباني

آب مهم‌ترين عامل محدودكننده توسعه و رشد بسياري از گياهان، در مناطق خشك و بياباني است. افزودن مواد اصلاحي به خاك براي بهبود ويژگي هاي فيزيكي خاك و افزايش كارايي مصرف آب، يكي از مهم ترين راه‌هاي مقابله با كمبود آب بشمار مي رود. در اين مطالعه به منظور بررسي اثر افزودن بيوچارهاي طبيعي و بيوچار كمپوست زباله شهري بر ويژگي هاي فيزيكي خاك (وزن مخصوص ظهري، وزن مخصوص حقيقي، رطوبت ظرفيت زراعي، رطوبت نقطه پژمردگي، آب قابل دسترس، هدايت هيدروليكي اشباع و دور آبياري)، كه مهمترين تاثير را در مديريت آبياري دارند، آزمايشي به صورت فاكتوريل و در قالب بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در شرايط گلخانه انجام گرفت. فاكتورهاي در نظر گرفته‌شده شامل فاكتور بيوچار طبيعي در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد)، بيوچار كمپوست زباله شهري در چهار سطح (0، 1، 3 و 5 درصد) و فاكتور گونه گياهي در يك سطح (گونه گياهي اسكنبيل) (جمعاً 16 بستر خاك) بود. نتايج حاصل از تجزيه واريانس و مقايسه ميانگين ويژگي هاي فيزيكي خاك نشان داد كه افزودن بيوچارها به خاك تأثير افزايشي معناداري بر ظرفيت زراعي، آب قابل‌دسترس و دور آبياري و تأثير كاهشي معني داري بر هدايت هيدروليكي اشباع، وزن مخصوص ظاهري و حقيقي داشت. به‌طوري كه با افزودن بيوچارها به خاك ظرفيت زراعي، نقطه پژمردگي دائم، آب قابل‌دسترس و دور آبياري هر كدام به ترتيب ميانگين افزايشي 17.2، 16.8، 17.4 و 3.2 درصدي و هدايت هيدروليكي، وزن مخصوص ظاهري و حقيقي هر كدام به ترتيب ميانگين كاهشي 39.4، 4.4 و 11.7 درصدي نسبت به تيمار شاهد داشتند. از بين تيمارهاي مورد مطالعه، تيمار 13 (خاك + 5 % بيوچار طبيعي + 5 % بيوچار زباله شهري) نسبت به تيمار شاهد بيشترين تأثير را بر پارامترهاي ذكر شده داشت.