كيفيت برنامه هاي آموزشي دانشكده ي توانبخشي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپوراهواز از ديدگاه اعضاي هيأت علمي

پژوهش حاضر با هدف ارزيابي كيفيت برنامه هاي آموزش توانبخشي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز از ديدگاه اعضاي هيئت علمي انجام گرفت. اين پژوهش از نوع توصيفي مقطعي بود. جامعه ي آماري اساتيد دانشكده ي توانبخشي دانشگاه جندي شاپور اهواز بود. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه ي محقق ساخته بود كه از دو بخش تشكيل مي شد. بخش اول متغيرهاي دموگرافيكي و بخش دوم ابعاد كيفيت آموزش را مي سنجيد. اين ابعاد شامل 8 بعد ارزش علمي، يادگيري و كاربردي درس، اشتياق مدرس به درس، روشني و سازمان بندي مطالب، تعامل گروهي و مشاركت، در دسترس بودن مدرس، جامعيت مطالب آموزش داده شده، امتحان و نمره گذاري، مطالب خواندني و تكاليف بود و از28 گويه تشكيل شده بود. پاسخ ها بر اساس مقياس ليكرت امتيازبندي گرديد. اعتبار ابزار گردآوري داده ها از طريق تحليل محتوا تائيد شد. در بررسي پايايي ابزار، آلفاي كرونباخ 0.80 محاسبه شد. براي تحليل داده ها از آمار توصيفي(فراواني مطلق و نسبي) و آمار استنباطي (آزمون تي مستقل، ANOVA و آزمون تعقيبي Tukey) در SPSS20 استفاده گرديد. يافته هاي پژوهش نشان دادند كه 5 بعد از ابعاد كيفيت آموزش در دانشكده ي توانبخشي از نظر اساتيد كاملاً مناسب و2 بعد ديگر آن نسبتاً مناسب برآورد شد. اما بعد آزمون و نمره گذاري نسبتاً نامناسب برآورد گرديد. بين ديدگاه اساتيد داراي سابقه ي خدمت كمتر از5 سال با اساتيد داراي بيشتر از 15سال در بعد «جامعيت مطالب آموزش داده شده» تفاوت معناداري مشاهده شد (P 0.006). در دانشجويان گروه هاي توانبخشي كه بخش عمده اي از آموزش آن ها عملي است نياز به آزمون هايي مانند آسكي و داپس ضروري به نظر مي رسد.