تأثير بكارگيري مدل همكارآموزش باليني بر يادگيري شناختي و مهارت هاي باليني دانشجويان پرستاري

اين مطالعه نيمه تجربي يك سوكور با هدف تاثير بكارگيري مدل همكارآموزش باليني بر يادگيري شناختي و مهارتهاي باليني دانشجويان پرستاري در دانشكده پرستاري آبادان در سال 1392 انجام شد. جامعه آماري كليه ي دانشجويان پرستاري ترم 8 به تعداد 31 نفر بودند كه به صورت تخصيص تصادفي به دو گروه مداخله15 نفر و كنترل16 نفر تقسيم شدند. گروه كنترل به روش متداول توسط مربي دانشكده و گروه مداخله با روش همكارآموزش باليني تحت نظر پرستار باليني آموزش ديدند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه ي حيطه يادگيري شناختي بود كه در اولين و آخرين روزكارآموزي توسط دانشجويان و چك ليست يادگيري مهارت هاي باليني كه در آخرين روزكارآموزي توسط مربيان تكميل گرديد. روايي به روش محتوايي با استفاده از نظر 7 نفر از مربيان هيات علمي و دو نفر از پرستاران بخش تالاسمي تعيين شد. پايايي پرسشنامه با روش testretest و چك ليست با روشinterreter به مقدار 98 درصد برآورد گرديد. يافته ها نشان داد كه ميانگين نمرات قبل و بعد از آموزش باليني در حيطه يادگيري شناختي در هر دو گروه با استفاده از آزمون آماري تي تست زوجي معنادار نبود (P 0/05). ميانگين مهارت باليني در گروه مداخله 2.88±16.23 در مقايسه با گروه كنترل2.89±13.66 به طور معناداري افزايش نشان داد(P 0.001). بكارگيري روش همكار باليني در آموزش دانشجويان پرستاري مي تواند منجر به ارتقاء سطح يادگيري شناختي و توسعه مهارت هاي باليني شود، لذا استفاده از مدل همكار آموزش باليني توصيه مي شود.