تاثير آموزش مبتني بر نظريه رفتار برنامه ريزي شده بر اتخاذ رفتار پيشگيري از عفونت اچ.آي.وي در دختران نوجوان

The Impact of Education Based on Theory of Planned Behavior on Applying HIV Prevention Behaviors in Girl Adolescent

نقص سيستم ايمني بدن انساناچ.آي.وي به عنوان يك چالش بزرگ براي سلامت عمومي در هزاره جديد ظهور كرده است. اكنون اپيدمي اچ.آي.وي به سرعت در حال گسترش در ميان جوانان است. از آنجا كه دانش آموزان، منابع ارزشمندي براي آينده يك كشور هستند، ضروري است كه اطلاعات لازم را در اختيارشان قرار دهند. اين پژوهش با هدف تعيين تاثير آموزش بر اتخاذ رفتار پيشگيري از عفونت در دانش آموزان دختر تربت حيدريه انجام شد. روش كار اين پژوهش يك مطالعه نيمه تجربي بود. نمونه هاي پژوهش 90 نفر از دانش آموزان دختر بودند. ابزار گردآوري داده ها شامل پرسشنامه مشتمل بر اطلاعات دموگرافيك و سوالات مرتبط با سازه هاي تيوري رفتار برنامه ريزي شده بود. مداخله آموزشي بر اساس بسته رويكرد نوين آموزش اچ.آي.وي و در چارچوب تيوري رفتار برنامه ريزي شده در گروه آزمون صورت گرفت. داده ها در سه مقطع زماني قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع آوري شد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار 20 SPSS و به وسيله آزمونهاي آماري كاي اسكوير، تي مستقل و زوجي، آناليز واريانس يك طرفه و آزمون داده هاي تكراري انجام شد. يافته ها ميانگين سني دانش آموزان شركت كننده در اين مطالعه 46 / 0 ± 6 / 15 سال بود. بين دو گروه آزمون وكنترل قبل از مداخله، اختلاف معناداري از نظر نگرش، قصد، هنجار انتزاعي و كنترل رفتاري درك شده وجود نداشت، اما پس از آموزش، اين متغيرها در گروه آزمون افزايش معناداري يافت 05 / 0 > P . نتيجه گيري آموزش بر اساس رويكرد نوين آموزش اچ.آي.وي و در چارچوب نظريه رفتار برنامه ريزي شده، يك مداخله موثر در ارتقا نگرش و رفتارهاي پيشگيري از اچ.آي.وي در دانش آموزان ميباشد.

Human Immunodeficiency Virus (HIV) emerges in the new millennium as a major public health challenge. Currently, the HIV epidemic is spreading rapidly among young people. It is essential for students to provide the necessary information because they are valuable resources for the future of a country. This study was conducted to determine the impact of on applying HIV prevention behaviors in girl students in Torbat Heydariyeh. Methods: It was a semi-experimental study that was conducted on 90 girl students. The instruments included questions related to demographic characteristics and the structures of theory of planned behavior in field of HIV. Educational intervention was conducted with emphasis on the above mentioned theory. Data were collected before, immediately and three months after training and was analyzed by chi-square, independent t-test and paired t-test, ANOVA and Repeated measures using SPSS-PC (v. 20.0). Results: The mean age of the students was 15/6 ± 0/46 years. There was also no difference between the groups regarding cognitive variables (attitude, intention, and subjective norm, perceived behavior control) before the intervention. The students in the experimental group reported higher scores for the cognitive variables compared with the control group (P < 0.05). Conclusions: The findings revealed that training based on the new approach of HIV education based on TPB is an effective intervention in promoting HIV prevention behaviors in students.