تأثير تمرين هوازي تداومي متوسط و تناوبي شديد قبل از ايسكمي مغزي بر حافظه فضايي و شاخص نروتروفيك BDNF موش‌هاي صحرايي نر

پيش‌آماده‌سازي با فعاليت ورزشي باعث كاهش آسيب سكته مغزي مي‌شود؛ بااين‌‌حال، اثر تمرين‌هاي هوازي تداومي و تناوبي بر حافظه پس از سكته مغزي سنجيده نشده است؛ ازاين‌رو، هدف اين پژوهش، بررسي تأثير شش هفته تمرين تداومي با شدت متوسط در مقايسه با تمرين تناوبي با شدت بالا قبل از ايسكمي مغزي بر حافظه فضايي و سطح پروتئين BDNF هيپوكامپ در موش صحرايي نر ويستار بود. بدين‌منظور، 75 سر موش نر ويستار دوازده‌هفته‌اي به سه گروه كنترل (تعداد = 25)؛ تمرين تداومي (تعداد = 25) و تمرين تناوبي با شدت بالا (تعداد = 25)تقسيم شدند و پروتكل تمرين تداومي با شدت متوسط (پنج جلسه در هفته) و تناوبي با شدت بالا (سه جلسه در هفته) را به‌مدت شش هفته انجام دادند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، حيوانات اكتساب حافظه فضايي را به‌مدت سه روز و 24 ساعت بعد از جراحي سكته مغزي به روش انسدادشريانمركزيمغزيانجام دادند و هفت روز بعد آزمون يادداري گرفته شد. بلافاصله پس از آزمون، موش‌ها هوش‌بري و بافت هيپوكامپ براي سنجش تغييرات پروتئين BDNF استفاده شد. نتايج تحليل واريانس يك‌راهه نشان داد كه تمرين تداومي قبل از سكته مغزي سبب كاهش تخريب در حافظه و يادگيري شد (0.0002=P).همچنين، آزمون آماري يو من ويتني تفاوت معناداري (0.02=P) را درمقاديرBDNF  بافت هيپوكامپ گروه تداومي نسبت به گروه تناوبي نشان داد. فعاليت تداومي با شدت متوسط تأثير چشمگيري بر جلوگيري از تخريب حافظه، يادگيري و ميزان BDNF هيپوكامپ پس از سكته مغزي دارد. درواقع، فعاليت تداومي با شدت متوسط مي‌تواند به كاهش آسيب‌هاي ناشي از سكته مغزي منجر شود.