مدل‌يابي عوامل پوياي مؤثر در رشد حركات درشت اطفال نه تا 12 ماهه با استفاده از مدل معادلات ساختاري

هدف پژوهش حاضر، بررسي عوامل پوياي مؤثر در حركات درشت كودكان نه تا 12 ماهه بوده است. اين پژوهش مطالعه‌اي توصيفي-پيمايشي است كه با درنظرگرفتن نوع و اهداف آن در حيطه پژوهش‌هاي كاربردي است. تعداد 283 كودك به‌وسيله مقياس مرحله سن غربالگري شدند. مقياس‌هاي مورداستفاده شامل فراهم‌سازه محيط خانه براي تكامل حركت اطفال، دلبستگي والدين پس از زايمان، پرسش‌نامه فرصت محيطي، پرسش‌نامه فعاليت بدني عادتي بك و پرسش‌نامه سلامت عمومي بودند. عوامل مؤثر در رشد حركات در سه بخش عوامل فردي، عوامل مادر و عوامل محيطي كودك دسته‌بندي شدند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي كيفي از تي مستقل و براي تحليل داده‌هاي كمي از مانوا، رگرسيون خطي به روش گام‌هاي منطقي و مدل معادلات ساختاري استفاده شده است. نتايج معادلات ساختاري نشان داد كه عوامل فردي با ضريب اثر استاندارد برابر با 0.85 بيشترين تأثير را بر رشد حركات درشت داشتند و بعد از آن، عوامل محيطي با ضريب استاندارد برابر با 0.42 و عوامل مادرِ كودك با ضريب استاندارد برابر با 0.14 رشد حركات درشت را پيش‌بيني كردند. نتايج رگرسيون نشان داد كه در قسمت عوامل فردي، انگيزش و در قسمت عوامل محيطي، فراهم‌سازه محيط خانه سهم معناداري در پيش‌بيني حركات درشت داشتند. نتايج پژوهش حاضر تأكيدي بر مدل برانفن برنر است. برانفن برنر ادعا مي‌كند كه رشد و تكامل طفل در ابتدا تحت‌تأثير عوامل فردي و بيولوژيك او است و سپس، متأثر از عوامل محيطي طفل است.