اثر توهم بينايي بر يادگيري حركتي ضربه پات‌گلف و خودكارآمدي در سالمندان

پژوهش‌هاي انجام‌شده درزمينه تأثير توهم بينايي بر يادگيري حركتي و خودكارآمدي كودكان و بزرگسالان نتايج مثبتي در برداشته‌اند؛ ازاين رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثر توهم بينايي بر يادگيري ضربه پات‌گلف و خودكارآمدي در سالمندان بود. در اين مطالعه نيمه تجربي، 22 سالمند با ميانگين سني 1.77 ± 62.77 سال به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفي به دو گروه مساوي توهم بينايي بزرگ و توهم بينايي كوچك تقسيم شدند. شركت كنندگان تكليف ضربه پات‌گلف را از فاصله دومتري در مراحل پيش آزمون (10 كوشش)، اكتساب (50 كوشش شامل پنج بلوك 10 كوششي)، يادداري (10 كوشش) و انتقال (10 كوشش، از فاصله جديد 2.5 متري) انجام دادند. يادگيري حركتي شركت كنندگان به‌صورت خطاي شعاعي ضربات پات‌گلف ثبت شد. همچنين، از پرسش‌نامه خودكارآمدي بندورابراي سنجش خودكارآمدي استفاده شد. نتايج آزمون تحليل واريانس مركب و آزمون تي نشان داد كه بين دو نوع توهم بينايي در مرحله اكتساب و انتقال مهارت پات‌گلف تفاوت وجود نداشت؛ اما در مرحله يادداري، بين يادگيري دو نوع توهم بينايي تفاوت معنا دار وجود داشت (0.05 ≥ P) و توهم بينايي بزرگ نسبت به توهم بينايي كوچك به بهبود يادگيري حركتي منجر شد. بهبود خودكارآمدي در هر دو گروه نشان داده شد؛ اما بين خودكارآمدي دو گروه تفاوت معنا دار مشاهده نشد (P ˃ 0.05). براساس يافته هاي مطالعه حاضر مي‌توان نتيجه گيري كرد كه سالمندان همانند ساير گروه هاي سني، در شرايط توهم بينايي بزرگ، بهبود يادگيري حركتي را در مهارت هايي نظير ضربه پات‌گلف تجربه مي‌كنند. دليل احتمالي اين بهبود مي‌تواند افزايش اميدواري تقويت‌شده در شرايط توهم بينايي بزرگ باشد.