اثربخشي مداخله شناختي رفتاري خانواده‌محور بر انطباق خانواده و شدت اختلال وسواس بي‌اختياري كودكان

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي مداخله شناختي رفتاري متمركز بر آموزش خانواده بر كاهش انطباق خانواده و شدت وسواس كودك بود. طرح پژوهش از نوع شبه‌تجربي همراه با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه بود. با استفاده از مقياس اختلال وسواس بي‌اختياري يل‌براون كودكان (اسكاهيل و ديگران، 1997)، 20 كودك مبتلا به اختلال وسواس بي‌اختياري 8 تا 12 ساله به عنوان نمونه انتخاب شدند و به تصادف در دو گروه آزمايش (10 نفر) و گواه(10 نفر) قرار گرفتند. سپس مقياس انطباق خانواده (كالووكورسي و ديگران، 1999) و مقياس اثر وسواس بر كودك (پياسنتيني، برگمن، كلر و مك‌كراكان، 2003) اجرا شدند. سپس، كودكان و خانواده‎هاي آنها در گروه آزمايش تحت درمان 12 جلسه‌اي راهنماي عملي شناختي رفتاري متمركز بر آموزش خانواده قرار گرفتند. در اين بازه زماني گروه گواه هيچ مداخله‌اي را دريافت نكرد. همه مقياس‌ها به عنوان پس‌آزمون براي هر دو گروه اجرا شد. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تحليل قرار گدفتند. نتايج نشان داد كه پس از اين مداخله، انطباق خانواده، شدت وسواس و اختلال درعملكرد كودكان گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه كاهش معنادار داشت. يافته‌هاي اين پژوهش با روشن ساختن نقش انطباق خانواده در شدت وسواس كودكان، منجر به كاربرد بيشتر الگوي تركيبي درمان‌شناختي رفتاري و آموزش خانواده در موقعيت‌هاي باليني خواهد شد.