اثربخشي آموزش گروهي تحليل رفتار متقابل بر تحمل پريشاني و مهارت‌هاي ارتباطي نوجوانان بزهكار

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي آموزش گروهي تحليل رفتارمتقابل برتحمل پريشاني ومهارت‌هاي ارتباطي نوجوانانِ بزهكار انجام شد. روش پژوهش شبه‌تجربي از نوع طرح پيش‌آزمون‌ـ‌پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري و جامعه آماري، نوجوانان پسر بزهكارِ مقيم در كانون اصلاح و تربيت شهر قم بود كه به روش نمونه‌‌برداري هدفمند، تعداد 30 نفر انتخاب و به طور تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه قرار گرفتند. آزمودني‌ها به مقياس تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر، 2005) و آزمون مهارت‌هاي ارتباطي (كوئيندام، 2004) پاسخ دادند.آموزش گروهي تحليل رفتارمتقابل براي گروه آزمايش در 10 جلسه 90 دقيقه‌اي به اجرا گذاشته شدسپس، در پايان مداخلات درماني و مجدداً پس از دو ماه، آزمودني‌هاي گروه‌هاي آزمايش و گواه، توسط پرسشنامه‌هاي پژوهش مورد ارزيابي قرار گرفتند.نتايج تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكررنشان داد كه در گروه آزمايش، تحمل پريشاني ومهارت‌هاي ارتباطي به شكل معناداري افزايش يافته است. نتايج پژوهش اثربخشي به كارگيري آموزش گروهي تحليل رفتارمتقابل را بر افزايش تحمل پريشاني وبهبود مهارت‌هاي ارتباطي نوجوانان بزهكارتأييد كرد.