هستي شناسي رنگ بر مبناي سنت تفكر فلسفه اسلامي

اكثر فلاسفۀ اسلامي، وجودِ عيني رنگ راحتمي فرض كرده اند و نسبت به اصلِ هستيِ رنگ و مسائل پيرامون آن، فلسفه ورزينكرده اند. بنابراين، لازم به نظر مي رسد كه «هستي شناسيِ رنگ» فيلسوفان گذشته دوباره موردبازنگري قرار گيرد. پژوهش حاضر، از برخي جهات مي تواند شباهت هايي به آثار ديگر داشته باشد، امّا تفاوت اساسي كار در سبكِ توجه و ساختار بررسي هستي‌شناسي رنگ با توجه به ديدگاه مهم‌ترين فيلسوفان اسلامي است در اينكه آيا رنگ موجود است؟ و در صورت وجود، خارجي است يا ذهني و اينكه آيا رنگ مي‌تواند هم وجود ذهني داشته باشد و هم خارجي؟ نظرات فيلسوفان اسلامي را مي‌توان در دو گروه جاي داد: گروه اول؛ خارج گريان. گروه دوم؛ غير خارج گرايان. در ارزيابي اين دو نظر قدر مسلم آن است كه انسانِ درك كنندۀ رنگ، حداقل نمي تواند وجود درك خود از رنگ را منكر شود؛ بنابراين، سؤال از اينكه آيا رنگ موجود است؟ براي كساني كه درك رنگي دارند، بي معني خواهد بود پس تنها كساني كه هيچ نوع دركي از رنگ نداشته باشند، شايد بتوانند سؤال كند كه؛ آيا رنگ موجود است؟ با اين مقدمات نتيجه مي گيريم كه وجودِ رنگ (چه عيني و خارجي يا ذهني و دروني)، پيش فرض بديهي بررسي آن خواهد بود و ما تنها مي توانيم از حالات و نوعِ وجودي آن، گفتگو كنيم. از طرف ديگر قايل شدن به خارجي بودن رنگ و يا ذهني بودن آن يا هر دوي آنها، داراي لوازمي است كه لازمه آن لوازم، ايجاد سؤالات جديد است كه خود مي تواند نوآوري پژوهش لحاظ شود.