مباني هستي‌شناختي رمزپردازي در حكمت متعاليه صدرايي

رمزپردازي از روش‌هايي است كه در فرهنگ و تمدن‌هاي مختلف براي انتقال معاني مختلفي نظير معاني متافيزيكي مورد استفاده قرار گرفته و در عرصه فرهنگ و تمدن اسلامي نيز داراي سابقه بوده است. در حكمت اشراقي سهروردي و هم‌چنين تعاليم عرفا مي‌توان رمزپردازي را به شكل گسترده‌اي مشاهده كرد. با توجه به اين‌كه شيوه رمزپردازي مبتني بر نوعي هستي‌شناسي خاص است؛ لذا اين پژوهش در پي يافتن پاسخ اين سؤال است كه: آيا مباني هستي‌شناختي حكمت متعاليه صدرايي كه از مكاتب برجسته در حكمت اسلامي است، با رمزپردازي تناسب دارد و مي‌تواند به عنوان پشتيبان نظري آن قرار گيرد؟ اين مباني كدامند؟ به نظر مي‌رسد مباني هستي‌شناختي حكمت متعاليه به خاطر بررسي‌هاي عميق و دقيق پيرامون وجود، مي‌تواند به عنوان مبناي نظري رمزپردازي قرار گيرد. در اين پژوهش به اهم اين مباني مانند اصالت و تشكيك وجود، حمل حقيقت و رقيقت و وجود رابط اشاره شده است كه هر يك به نحوي مبيّن رمزپردازي است. اين مباني چارچوبي را فراهم مي‌نمايند كه بر اساس آن‌ رمزپردازي داراي بنياني قوي و عقلاني خواهد بود و هم‌چنين ملاك و معياري وجودي را براي ارزيابي و تشخيص رمزپردازي‌هاي صحيح و عقلاني در اختيار قرار مي‌دهد.