بررسي تأثير كاربرد زئوليت و پتاسيم بر برخي از صفات و عملكرد نخود(Cicer arietinum L.) در مديريت‌هاي مختلف آبياري

به‌منظور بررسي اثر سطوح مختلف آبياري و مصرف مقادير مختلف زئوليت و پتاسيم بر عملكرد و اجزاي عملكرد نخود رقم آزاد، آزمايشي در سال زراعي 94-1393 در ايستگاه تحقيقات كشاورزي همدان به‌صورت اسپليت ‌فاكتوريل در قالب بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل رژيم رطوبتي در چهار سطح (شرايط ديم (بدون آبياري)، آبياري در مرحله گل‌دهي، آبياري در مرحله غلاف دهي و آبياري هم در مرحله گل دهي و هم غلاف دهي) به‌عنوان عامل اصلي و تركيب تيماري مقدار زئوليت در سه سطح شامل 0، 15 و 30 تن در هكتار و مقدار پتاسيم در سه سطح شامل 0، 100 و 200كيلوگرم در هكتار (از منبع سولفات ‌پتاسيم) به‌عنوان عامل فرعي بود. نتايج نشان داد كه سطوح مختلف آبياري، زئوليت و پتاسيم تأثير معني‌داري بر پرولين، غلظت پتاسيم دانه، پروتئين، ميزان كلروفيل در زمان گلدهي و پرشدن دانه، عملكرد دانه، وزن بوته داشتند. اثر متقابل آبياري و زئوليت در تمامي صفات به‌جز بر ميزان كلروفيل در زمان پرشدن دانه معني‌دار بود. در اين بررسي بالاترين عملكرد دانه از آبياري در مرحله گل‌دهي و غلاف‌دهي و مصرف 30 تن زئوليت در هكتار به‌دست آمد. با مصرف پتاسيم عملكرد دانه از 8 تا 13درصد افزايش يافت، به‌طوري كه با مصرف 200كيلوگرم پتاسيم عملكرد دانه به 1243كيلوگرم در هكتار رسيد. نتايج بررسي نشان داد كه مرحله گل‌دهي حساس‌ترين مرحله به كمبود آب است و مصرف زئوليت و پتاسيم در شرايط تنش مي‌تواند با تعديل خسارات ناشي از تنش خشكي، اثر مثبتي بر عملكرد دانه داشته باشد.