نقش تعاملي عوامل فرهنگي و آموزش كارآفريني بر نيت كارآفريني دانشجويان فني مهندسي دانشگاه تبريز

بيكاري از پيچيده ترين مشكلاتي است كه در زمان حاضر وجود دارد و با وجود توجه مسئولان به ايجاد كار، كشور ايران همواره با انبوهي از دانش آموختگان بيكار جوياي كار روبه روست، دانش آموختگاني كه با تقبل هزينه هاي هنگفت و صرف وقت چندين ساله تخصص هايي كسب كرده اند. در اين خصوص، دانشگاه مي تواند از طريق شناسايي و به كارگيري عوامل محيطي، اقتصادي و فرهنگي كه ظهور كارآفريني را آسان مي سازند، زمينۀ مناسب را فراهم آورد. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش تعاملي عوامل فرهنگي و آموزش كارآفريني بر نيت كارآفريني دانشجويان انجام شد. روش پژوهش به صورت توصيفي از نوع همبستگي و جامعۀ آماري شامل كليۀ دانشجويان دانشكده هاي فني، مهندسي برق و كامپيوتر دانشگاه تبريز بود كه 211 دانشجو از طريق نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامۀ عوامل فرهنگي و نيت كارآفريني استفاده شد. داده ها با آزمون هاي آماري همبستگي و رگرسيون سلسله مراتبي تجزيه و تحليل شدند. نتايج پژوهش نشان داد كه بين عوامل فرهنگي (باور به توانايي و مسئوليت پذيري) با نيت كارآفريني رابطۀ مثبت و معنادار وجود دارد. بين عامل فرهنگي (باور به توانايي) و آموزش كارآفريني رابطۀ مثبت و معنادار مشاهده شد. بين عامل فرهنگي (مسئوليت پذيري) و آموزش كارآفريني رابطۀ معنادار مشاهده نشد. از سويي رابطۀ معنادار بين دو متغير آموزش كارآفريني و نيت كارآفريني وجود داشت. همچنين نتايج نشان داد كه عوامل فرهنگي و آموزش كارآفريني نقش تعاملي را در پيش بيني نيت كارآفريني دانشجويان ندارند.