شناسايي و رتبه‌بندي عوامل تشكيل دهنده معماري كيفيت محيطي در برنامه‌ريزي روستايي (مورد مطالعه: روستاي شهريار، بخش فلارد، شهرستان لردگان)

توجه به كيفيت محيطي و نگراني‌هاي مرتبط با آن از شاخصه‌هاي اصلي زندگي مدرن و معاصر امروزي به‌ويژه در نواحي روستايي است. تحقق كيفيت محيطي در نواحي روستايي نيز مستلزم تبعيت از معماري كيفيت محيطي در برنامه‌ريزي روستايي است. در اين ميان تعيين اولويت‌ها و رتبه‌بندي جنبه‌هاي اين معماري (از نگاه مردم و كارشناسان محلي) در فرآيند برنامه‌ريزي روستايي اهميت بسياري دارد. اين مقاله بر محوريت دو سؤال معماري كيفيت محيطي كدام‌اند؟ و كدام‌يك از ارجحيت برنامه‌ريزي برخوردارند؟ شكل گرفت. از اين‌رو روستاي شهريار از توابع بخش فلارد شهرستان لردگان (با 2342 نفر جمعيت) كه بسياري از طرح‌هاي اجرايي در قالب برنامه‌ريزي روستايي در آن اجرايي شده است، به‌منظور پاسخگويي به سؤالات و ترسيم چشم‌اندازي از معماري كيفيت محيطي، انتخاب شده است. تعداد 6 كارگروه با تعداد 36 نفر نمونه (با روش نمونه‌گيري هدفمند) انتخاب شده‌اند. در اين مقاله، به‌منظور گردآوري داده‌ها و تحليل آن‌ها از دو روش كيفي و كمي استفاده شده است. با مساعدت و همراهي مردم و كارشناسان محلي، شاخص‌هاي 24 گانه معماري كيفيت محيطي در برنامه‌ريزي روستايي تعيين شد كه 11شاخص در قلمرو اصول، 7 شاخص در قلمرو چارچوب و 6 شاخص در قلمرو فرآيند قرار گرفتند. مصاديق هر شاخص در روستاي موردمطالعه (شهريار) مشخص و در كارگروه‌ها بر اساس طيف ليكرت (از بسيار كم تا بسيار زياد) به رأي گذاشته شد. درنهايت جنبه‌هاي اين معماري (اصول، چارچوب و فرآيند) رتبه‌بندي شد كه (از نگاه مردم و كارشناسان محلي) اصول در رتبه اول و فرآيند و چارچوب به ترتيب در رتبه‌هاي دوم و سوم ارجحيت در معماري كيفيت محيطي برنامه‌ريزي روستايي قرار گرفتند.