اثر بخشي مداخله مثبت‌نگر گروهي بر بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و شادكامي دختران نوجوان بي‌سرپرست

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي مداخله مثبت‌نگر گروهي بر بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و شادكامي دختران نوجوان بي‌سرپرست تحت حمايت بهزيستي استان اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون، با گروه كنترل و پيگيري بود. بدين منظور از مراكز نگهداري دختران نوجوان بي‌سرپرست استان اصفهان در پاييز و زمستان 1394، 3 مركز به شيوه نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و از بين آن‌ها 30 نفر كه ملاك‌هاي ورود به مطالعه را دارا بودند در دو گروه آزمايش و كنترل به‌طور تصادفي جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه‌‌اي مداخله گروهي مثبت‌نگر دريافت كردند اما گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند. آزمودني‌ها، قبل و بعد از مداخله و 45 روز بعد در مرحله پيگيري به مقياس بهزيستي روان‌شناختي (ريف)، مقياس تاب‌آوري (كانر و ديويدسون) و پرسشنامه شادكامي آكسفورد (آرگايل، مارتين و كروسلند) پاسخ دادند. نتايج تحليل كواريانس چند متغيره حاكي از افزايش بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و شادكامي در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل بود. به علاوه در مرحله پيگيري نيز اين تأثير پايداري خود را حفظ كرد. بنابراين مي‌توان از مداخله مثبت‌نگر براي ارتقاء بهزيستي روان‌شناختي، تاب‌آوري و شادكامي دختران نوجوان بي‌سرپرست استفاده نمود.