اثربخشي درمان كيفيت زندگي بر مهرورزي به خود و چشم‌انداز زماني به آينده در زنان يائسه

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر كيفيت زندگي بر مهرورزي به خود و چشم‌انداز زماني به آينده در زنان يائسه بود. گروه نمونه 30 نفر از زنان يائسه 50-55 سالۀ شهر تهران بودند كه به‌شيوۀ نمونه‌گيري هدفمند از فرهنگ‌سراي معرفت، انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل و دورۀ پيگيري گماشته شدند. روش اين پژوهش، نيمه‌آزمايشي و طرح پيش‌آزمون ‌پس‌آزمون با گروه كنترل بود. پرسش‌نامه‌هاي مهرورزي به خود «نف» و چشم‌انداز زماني به آينده برادرز، چيو، ديل قبل و بعد و به‌ فاصلۀ 3 ماه پس از مداخله در هر دو گروه اندازه‌گيري شد. درمان مبتني بر كيفيت زندگي طي 8 جلسه 120 دقيقه‌اي براي افراد گروه آزمايش اجرا شد. براي تجزيه و تحليل داده‌هاي آزمون از روش تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد درمان مبتني بر كيفيت زندگي بر افزايش مهرورزي به خود و چشم‌انداز زماني به آينده هم پس از روان‌درمان كيفيت زندگي و هم پس از مدت 3 ماه از پايان روان‌درماني در زنان يائسه مؤثر است. براساس نتايج، درمان مبتني بر كيفيت زندگي مي‌تواند موجب افزايش معنادار مهرورزي به خود و چشم‌انداز به آينده در زنان يائسه شود.