تأثير بخشش‌آموزي گروهي بر احساس تنهايي و صميميت سالمندان مقيم در سراي سالمندان

هدف پژوهش، تعيين تأثير بخشش آموزي گروهي بر احساس تنهايي و صميميت سالمندان مقيم سراي سالمندان بود. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي و طرح پژوهش، پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه گواه بود. نمونه پژوهش تعداد 30 نفر بود كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه 15 نفري آزمايش و گواه، به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش، پرسشنامۀ احساس تنهايي دي توماسو، براون و بست و پرسشنامه صميميت واكر و تامپسون بود. پس از اجراي پيش‌آزمون، گروه آزمايش، 11 جلسه آموزش بخشش به شيوه گروهي دريافت كرد و درنهايت، پس‌آزمون و پس از يك ماه پيگيري انجام شد. داده ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيره و تي همبسته تحليل شد. نتايج نشان دادند بخشش‌آموزي گروهي، افزايش احساس صميميت و كاهش احساس تنهايي در سالمندان گروه آزمايش را موجب شد. همچنين يافته ها بيان‌كنندۀ كاهش مؤلفه هاي اجتماعي و خانوادگي احساس تنهايي بود و نتايج پيگيري نشان دادند ميزان صميميت و احساس تنهايي در طول زمان از پايداري مناسبي برخوردار است. با توجه به يافته هاي فوق نتيجه‌گيري شد بخشش‌آموزي بر كاهش احساس تنهايي و افزايش صميميت سالمندان مقيم سراي سالمندان مؤثر است و توصيه مي‌شود مراقبت‌كنندگان از اين مداخله در كار با سالمنداني كه احساس تنهايي دارند، استفاده كنند.