تأثير آموزش خودبخشودگي بر شيوه‌هاي فرزندپروري و عاطفه مثبت و منفي

اين پژوهش به بررسي تأثير آموزش خودبخشودگي بر شيوه‌هاي فرزندپروري و عاطفه‌ مثبت و منفي، دانش‌آموزان سال دوم متوسطه شهر قم، در سال تحصيلي 1393-1394 مي‌پردازد. روش پژوهش آزمايشي از نوع پيش‌تست پس‌تست با گروه كنترل است. جامعه‌ آماري را كليه‌ مادران دانش‌آموزان دبيرستاني شهر قم تشكيل مي‌دهند. نمونه پژوهش، 76 نفر از مادران دانش‌آموزان دو مدرسه‌ دولتي قم مي‌باشد كه در كارگاه‌هاي آموزشي شركت كردند و با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به‌عنوان پيش‌آزمون، دو پرسش‌نامه‌ شيوه‌هاي فرزندپروري بامريند و عاطفه‌ مثبت و منفي واتسون و كلارك را تكميل نمودند. سپس، به ‌صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند و گروه آزمايش طي هشت جلسه مورد تدبير خودبخشودگي قرار گرفته و سپس هر دو گروه به‌عنوان پس‌آزمون دو پرسش‌نامه‌ فرزندپروري و عاطفه‌ مثبت و منفي را تكميل كردند. در پژوهش از روش آماري توصيفي و تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج به ‌دست‌‌آمده نشان مي‌دهد كه آموزش خودبخشودگي بر شيوه‌ فرزندپروري مستبدانه و مقتدرانه تأثير مثبت دارد، اما بر شيوه‌ سهل‌انگارانه، تأثيري نشان نداد. همچنين، نتايج حاكي از اين است كه آموزش خودبخشودگي بر عاطفه‌ مثبت و منفي تأثير مثبت دارد.