كيفي يا كمي: تأملي بر امكان ادغام روش‌شناسي‌هاي كيفي و كمي

دانشمندان علوم مختلف در سال‌هاي اخير نه ‌تنها به سودمندي‌هاي بهره‌گيري همزمان از رويكردهاي كمي و كيفي، بلكه به مزاياي تلفيق معنايي اين دو رويكرد درون بسترِ شناختيِ واحد، پي برده‌اند. رويكرد پسامدرن، متضمن نوعي چارچوب شناختي نوين با مدل ذهني تازه‌اي در تحليل پويايي‌هاي نوظهور است و با زير سؤال بردن تقسيم‌هاي سنتي ميان كمي/كيفي يا عيني/ذهني، در پي توسعه فضاي آگاهي بشر و گشودن امكان‌هاي معرفت‌شناختي تازه‌اي به روي دانش مي‌باشد. اين پژوهش، كوششي براي بررسي امكان   ادغام هستي‌شناسانه روش‌شناسي‌هاي كمي و كيفي در بستر ميان رشته‌اي (با تأكيد بر دانش آينده‌پژوهي) است. مديريت عدم ‌قطعيت‌هاي فزاينده و پديدارشونده، پيشران اصلي مسير تطور روش‌هاي آينده‌پژوهانه بوده است و ايجاد رابطه‌اي تكاملي و رفت‌وبرگشتي ميان اذهان خبرگان و نرم‌افزارهاي بسيار پيشرفته و هوشمند مي‌تواند كليدي براي گسترش محتوايي مفهوم منابع دانشي در آينده‌اي نه چندان دور باشد. يك ايده اوليه در اين مسير، مثال «دلفي پابرجا» است كه با تكيه بر همين امكان، سيستم‌هاي خبره را مكمل افراد خبره ساخته و مي‌كوشد مزاياي دو روش دلفي و برنامه‌ريز پابرجا را در قالب روش‌شناختي تازه‌اي، با هم تركيب كند