تحليل گفتمان در سروده‌هاي بائيه «مصعب‌العبدي» و هائيه «ابوفراس‌ الحمداني» باتكيه بر نظريه كنش‌گفتار

يكي از اغراض مهم شعر شيعي، مدح است كه شاعر آن را در دوره‌هاي مختلف با توجه به وجود الگوي يكسان مدحيات كلاسيك شعر شيعي كه شامل مقدمه غزلي، ذمّ معاندان، بيان حقانيت امامت و سرانجام عرض ارادت به ساحت امام (ع) مي‌شود به مخاطب سروده ها ارائه داده است. آنچه بايسته توجه است نوع و نحوه پردازش مواضع يكسان در اين دست از اشعار مي‌باشد كه بررسي آن در گفتمان شعر آييني ضروري است. در مقاله حاضر با روش توصيفيتحليلي ابياتي از دو شاعر شيعي (مصعب‌عبدي و ابوفراس حمداني) انتخاب و بر اساس طبقه‌بندي پاره‌گفتارها مبتني بر نظريه «جان سرل» به تحليل آن‌ها پرداخته‌ شده است. از ويژگي‌هاي بارز كنش‌گفتارهاي مصعب مي‌توان به جزءنگري و انعكاس انگيزه‌ها و احساسات متفاوت اشاره كرد و در مقابل، گفتمان ابو فراس داراي صراحت بيان و يكپارچگي بيشتري است.