تحليل و نقد فلسفيكلامي‌‌گناه نخستين در‌ انديشه آگوستين، آنسلم و ادو

آموزه گناه يكي از اصلي­ترين اركان قرائت پولسي مسيحيت است كه ضمن توجيه آموزه نجات، الوهيت مسيح را تأييد و تصديق مي‌‌كند. در واقع گناه، نجات يا فيض و الوهيت مسيح ارتباط ضروري و وثيقي با هم دارند كه رد يا انكار يكي از آنها نظام استعلايي پولس را با چالش جدي مواجه مي‌‌كند. بر همين اساس متكلمان و فلاسفه مسيحي از جمله: آگو ستين، آنسلم و ادو به منظور درك و فهم بهتر از آموزه گناه و دفاع  در برابر نظرات منتقدان، ضمن حفظ چارچوب آنچه پولس در كتاب عهد جديد، در نامه‌هايش بيان كرده به شرح، تفسير و توجيه فلسفي آن پرداختند. آگوستين از طريق توارث، آنسلم با تكيه بر طبيعت بشر و ادو به واسطه نسبت مصاديق با انواعشان مي‌‌كوشند تا تبيين بهتري از مسئله گناه عرضه كنند اما به نظر مي‌‌رسد كه هيچ يك از آنها قادر به ارائه توجيهي متقن در اين خصوص نمي‌‌شوند. اين مقاله بر آن است تا ضمن تحليل و بررسي  به نقد آراي ايشان بپردازد.