تبيين و نقد مواجهه نجفي اصفهاني با نظريه تكامل داروين

انديشه خلقت‌‌‌ گرايي موجودات در ميان متكلمان اسلامي و سنت اسلامي پيشينه طولاني دارد. در اين مقاله به ديدگاه نجفي اصفهاني درباره چگونگي پيدايش انسان و استثناء بودن وي از قانون عام تكامل موجودات پرداخته شده است. وي با اتخاذ مباني علم‌‌‌ شناسي، دين‌‌‌ شناسي و هرمنوتيكي خاص ، مخلوق بودن انسان در مقابل تكامل تدريجي موجودات را موجّه، مدلّل، مبرهن و علمي تلقي كرده و آن را به عنوان شاهد نقض براي فرايند تكامل دارويني و تكامل‌‌‌ گرايي نئو داروينيستي معرفي مي‌‌‌ كند. به عقيده وي مي‌‌‌ توان ميان تكامل موجودات و خلقت انسان تفكيك قائل شد و به نوعي خلقت انسان را خاص تلقي كرد. نجفي اصفهاني با تحليل و نقد مباني تكامل‌‌‌ گرايان ملحد و رفع اتهامِ ماده‌‌‌ گرايي و الحاد‌‌‌ گرايي از اصل نظريه تحول داروين، هم به دفع شبهات منكران توحيد و خداناباوران پرداخته و هم نظريه تكامل دارويـن را فـارغ از رويـكرد فلسـفي يـك اصل علمي كه دغدغه تبيين فرايند پيدايش حيـات را دارد، معـرفي مي‌‌‌ كنـد. بـرآمد نهايـي رويكـرد وي به پيـدايش انسان كه مبتني بر پيش‌‌‌ فرض‌‌‌ هاي او در دين‌‌‌ شناسي و علم‌‌‌ شناسي است در خلقت‌‌‌ گرايي خداوند نسبت به انسان و باطل شدن تكامل انسان از منظر نظريه تكامل خلاصه مي‌‌‌ شود.