تحليل تطبيقي زندان سروده‌هاي احمد سحنون ومحمد تقي بهار

حبسيه يا زندان‌نامه، يكي از شاخه‌هاي ادب غنايي است كه معمولاً در قالب شعر و به‌ندرت نثر، به نگارش در مي آيد. محتواي حبسيات، شكايت از ظلم و بيداد، تلخي روزگار، رنج دوري از خانواده و يار و ديار، تنگي و تاريكي دخمه زندان، بدرفتاري زندانبانان  و يا ابراز بي‌گناهي و نااميدي از آينده و مانند اينهاست. اين پژوهش مبتني بر روش كتابخانه‌اي در جمع‌آوري داده‌ها به تحليل و مقايسه زندان‌سروده‌هاي دو شاعر معاصر عرب و فارسي يعني احمد سحنون و محمد تقي بهار پرداخته است. هر دو شاعر افزون بر مشابهت هاي ديني و فرهنگي به دليل اشتغال به فعاليتهاي سياسي و مبارزاتي، برهه‌اي از زندگاني خود را در زندان سپري كرده و اشعاري را در حوزه ادبيات زندان از خود به يادگار گذاشته اند. يافته‌هاي اين پژوهش كه در چارچوب مكتب آمريكايي ادبيات تطبيقي و با هدف معرفي و كشف بخشي از زواياي ناشناخته ادبيات دو كشور الجزاير و ايران انجام شده، نشان مي‌دهد زندان‌سروده‌هاي دو شاعر از جهت محتوايي در قالب محورهاي مشتركي مانند توصيف فضاي زندان، ابراز بيگناهي، شكايت از روزگار، دعوت به صبر و يادكرد دوستان و از جهت سبكي در قالب ويژگي هايي مانند به‌كارگيري زبان طنز و نماد، به‌كارگيري اوزان سنتي شعر و تلميح به آيات و احاديث شكل گرفته است.