بازتعريف سرمايه اجتماعي در ميدان مجازي

اين پژوهش به دنبال پديدارشناسي سرمايه اجتماعي در بستر تعاملات روزمره كنشگران در شبكه‌هاي اجتماعي و همچنين متأثر از اين ميدان، در جامعه است. كنشگر با شركت در ميان ذهنيت جديد شبكه‌هاي اجتماعي، نوع متفاوتي از روابط اجتماعي نسبت به شيوه سنتي كنش متقابل را تجربه مي‌كند. يك شبكۀ بادوام از نظر بورديو با امكان آشنايي و شناخت متقابل، هر يك از اعضاي خود را از پشتيباني سرمايه ‌جمعي برخوردار مي‌كند و آنان را مستحق اعتبار مي‌سازد. در بررسي و تحليل مؤلفه‌هاي سرمايه اجتماعي با مصاحبه و تحليل 25 نمونه نشان داده شد، شناخت متقابل كنشگر در ميدان مجازي دچار ابهام و هستي‌شناختي پديده‌ها از سطح واقع‌گرا به آرمان‌گرا فروكاست مي‌شود و اعتماد بر اساس شناخت متقابل به سطح اعتماد بنيادين تغيير مي‌يابد و در ابعاد اطمينان و امنيت خلل ايجاد مي‌شود. هرچند شبكه روابط گسترده‌تر مي‌شود، روابط در كيفيت سست و موقتي هستند. اين گستردگي در مواردي كه شناخت افراد ضروري نيست (مواردي كه جنبۀ ارادي كنش بيش از جنبۀ ارتباطي آن مورد توجه باشد) سرمايه اجتماعي را بهبود مي‌بخشد؛ همچنين در عبور از طبقه‌بندي‌هاي اجتماعي، ميدان مجازي را در توزيع سرمايه اجتماعي به عدالت نزديك‌تر مي‌كند. در نتيجۀ اين تغييرات در مؤلفه‌هاي سرمايه اجتماعي، ما به بازتعريف اين مفهوم مي‌رسيم.