توسعه يك روش هندسي جديد به منظور برآورد نرخ لغزش گسل هاي زاگرس با استفاده از بردارهاي سرعت شبكه ژئوديناميك

اين پژوهش روشي هندسي را براي محاسبه نرخ لغزش گسل‌هاي زاگرس ارائه مي‌دهد. در اين روش هر گسل را به صورت مجموعه پيوسته‌اي از قطعات گسلي در نظر مي‌گيريم كه موقعيت سطحي آنها معلوم است. اولين مسئله در انجام اين محاسبات تعيين وضعيت صفحات گسلي موجود در لايه لرزه‌زاي زاگرس است. اين كار را با استفاده از موقعيت كانوني زمين لرزه‌هاي رخ داده در اطراف قطعه گسلي انجام مي‌دهيم. با محاسبه ضرايب صفحات گسلي، مي‌توان آزيموت امتداد صفحات را نسبت به شمال نجومي به دست آورد. تنوع در مكانيزم‌هاي حركتي گسل‌هاي منطقه، شكستگي‌ها با راستاهاي متفاوتي را بر روي سطح زمين ايجاد مي‌كند كه از اختلاف بين راستاي گسل و راستاي شكستگي سطحي و نوع حركت گسل (شيب‌لغز و امتدادلغز) زاويه لغزش گسل را به دست مي‌آوريم. در ادامه و به منظور محاسبه نرخ لغزش هر گسل، پوسته زاگرس را به صورت جسم يكپارچه‌اي در نظر مي‌گيريم كه در اثر اعمال تنش به صورت يكنواخت تغييرشكل مي‌دهد. به كمك اين فرض بردارهاي سرعت شبكه را بر روي سطح گسل‌ها تصوير كرده و با استفاده از بردار جهت لغزش، نرخ لغزش گسل را محاسبه مي‌كنيم. نرخ لغزش به دست آمده پارامتري است كه براي هر قطعه گسلي به صورت جداگانه محاسبه مي‌شود. با در نظر گرفتن اثر خطاهاي سيستماتيك در موقعيت كانوني زمين لرزه‌ها، نرخ‌هاي لغزش به دست آمده براي قطعات گسلي همواره داراي خطا هستند. لذا به منظور كاهش اثر خطا،براي هر گسل يك نرخ لغزش ميانگين تعريف مي‌كنيم. بردارهاي سرعت مورد استفاده در اين تحقيق، بردارهاي سرعت ايستگاه‌هاي دائمي شبكه ژئوديناميك زاگرس هستند كه توسط سازمان نقشه‌برداري كشور تهيه شده‌اند. موقعيت‌هاي كانوني زمين‌لرزه‌ها نيز توسط پژوهشگاه بين‌المللي مهندسي زلزله و زلزله‌شناسي منتشر مي‌شوند.نتايج به دست آمده از اين روش نشان مي‌دهند مناطقي كه گسل‌هاي آنها نرخ لغزش بالايي دارند، از تراكم زمين‌لرزه بالايي نيز برخوردارند.