بررسي رابطۀ جهت‏گيري‌هاي هدفي با هوش معنوي و مسئوليت‌پذيري بين دانش‏آموزان دختر سال اول دوره دوم متوسطۀ شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه جهت‏گيري‏هاي هدفي با مسئوليّت‏پذيري  و هوش معنوي در بين دانش‏آموزان دختر سال اول دوره دوم دبيرستانهاي شهر تهران بود. بدين منظور96 نفر از دانش‏آموز از سه دبيرستان دولتي به صورت تصادفي به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و سه پرسشنامه هوش معنوي (ناصري،1387)، مسئوليّت‏پذيري  خانه و مدرسه (كردلو،1389) و جهت‏گيري هدف (اليوت و مك گريگور،2001) كه به طور همزمان تكميل كردند، داده هاي خام جمع آوري شد و پس از نمره گذاري پرسشنامه ها، يافته ها نشان داد كه جهت گيريهاي هدفي تنها با مؤلفه‏هاي احساس تعلق و تعهد دروني متغيرمسئوليّت‏پذيري رابطه معني‏دار دارند و با مؤلفه‏هاي احساس امنيت عزت نفس تعهد بيروني متغير مسئوليّت‏پذيري  رابطه معني‏دار نبود. نتايج حاكي از آن بود كه دانش‏آموزاني كه داراي جهت‏گيري تسلط(گرايشي يا اجتنابي) بودند احساس تعلق و تعهد دروني بيشتري در مسئوليّت‏پذيري در مقايسه با ديگر دانش‏آموزان با جهت‏گيري‏هاي هدف ديگر بود.همچنين يافته ها نشان داد بين ميانگين‏هاي هوش معنوي دانش‏آموزاني كه جهت‏گيري هدف غالب آنها تسلط گرايشي است با دانش‏آموزاني كه داراي جهت‏گيري عملكرد گرايشي هستند، تفاوت معني‏داري وجود دارد، به طوري كه ميانگين نمرات هوش معنوي آزمودني هاي تسلط گرايشي بالاتر از دانش‏آموزان عملكرد گرايشي است. همچنين دانش‏آموزان تسلط اجتنابي، نسبت به دانش‏آموزان داراي عملكرد گرايشي و عملكرد اجتنابي، از ميانگين هوش معنوي بالاتري برخوردارند. تفاوت بين بقيه گروه ها معني‏دار نبود. (P=0.95)