بررسي تطبيقي توسعه سياسي در عصر مشروطيت و نخستين دهه انقلاب اسلامي (67-57) با تأكيد بر توزيع قدرت

در تاريخ معاصر ايران توسعه نيافتگي سياسي با فراز و فرود همراه بوده است.گاهي به توسعه سياسي نزديك شده و زماني ديگر از آن دور شده ايم. در باب توسعه نيافتگي سياسي جامعه ايران دو رويكرد وجود دارد. رويكرد اول معطوف به عامل خارجي است كه توسعه نيافتگي سياسي را بر اساس نظريه استعمار و امپرپاليسم، توطئه و زياده خواهي بيگانگان توضيح مي دهد. رويكرد دوم معطوف به عامل داخلي است كه ريشه توسعه نيافتگي سياسي را در مشكلات داخلي ، ناتواني و بي كفايتي نظام سياسي مي پندارد. انقلاب ايران بي ترديد الگوي متمايزي از توسعه سياسي را ايجاد كرده است. هدف اين مقاله مقايسه توزيع قدرت وتوسعه سياسي در دوران مشروطه با دهه اول انقلاب اسلامي ايران است. روش تحقيق تاريخي و مقايسه اي است. پرسش اصلي مقاله اين است كه مهم ترين وجوه تشابه و افتراق در ساز و كار توزيع قدرت و توسعه سياسي در عصر مشروطيت و نخستين دهه انقلاب اسلامي چه بوده است؟ فرضيه تحقيق نيز به قرار زير است: تاسيس مجلس شوراي ملي و ايجاد انجمن هاي ايالتي و ولايتي در عصر مشروطه و برگذاري انتخابات مجلس شوراي اسلامي و شوراي شهر و روستا در نخستين دهه انقلاب اسلامي را مي توان از وجوه تشابه (توزيع قدرت) دو دوره ياد شده به شمار آورد.