جهاني شدن و سرنوشت مدل هاي دموكراسي

امروزه ديگر بحث بر سر اين نيست كه دموكراسي در بنيان خود مطلوب است يا نه ، بلكه بحث بر سر اين است كه شكل بهتر و كارامد تر دموكراسي چيست و ملاك تشخيص دموكراتيك بودن كنش هاي افراد كدام است. تحولات جهاني در ربع اخر قرن بيستم تا عصر حاضر، با توجه به پهنا و گستره ي ان ، كه بيشتر نقاط جهان را در بر مي گيرد و نيز تعميق آن در لايه هاي مختلف جوامع – كه اين هر دو از ويژگي هاي جهاني شدن به شمار مي روند – موجب كاهش نقش و كارويژه هاي دولت و ظهور شرايطي تازه براي گذار به دموكراسي و دولت دموكراتيك و تخصصي شده است. امروزه الگوهاي دموكراسي مشاركتي و خودمختاري به منزله آخرين نظريه ها در الگوهاي دموكراسي مطرح اند. اين الگوهاي دموكراسي بسيار گسترده تر از الگوهاي پيشين خود و حتي الگوهاي دموكراسي نمايندگي ليبرال هستند ، چرا كه بر مشاركت افراد در تعيين سرنوشت خود بيشتر تاكيد مي كنند. در اين مقاله سعي بر اين است تا سير اين تحولات را از ديد نظريه پردازان بزرگ اين حوزه مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار دهد.