تحليل تطبيقي-فازي رابطه منابع مالي دولت و كيفيت حكمراني (مطالعه بين‌كشوري)

پژوهش حاضر به بررسي رابطه منابع مالي دولت و كيفيت حكمراني پرداخته است. موضوع تأثير درآمدهاي دولت بر كيفيت حكمراني يكي از محوري‌ترين موضوعات پارادايم جامعه‌شناسي مالي است. در بررسي آثار منابع مالي دولت‌ها، به ويژه تأثير آن بر كيفيت حكمراني در دهه‌هاي اخير، ديدگاه‌هاي متفاوتي مطرح شده است. برخي معتقدند وفور منابع مالي تبعات منفي بر ساختار اجتماعي سياسي كشورها دارد، در نقطه مقابل، مخالفان ايده فوق بر تبعات مثبت وفور منابع بر بهبود و ارتقاي كيفيت حكمراني تأكيد كرده‌اند. در بخش چارچوب نظري استدلال‌هاي موافقان و مخالفان مطرح شده است. در گام بعدي راه حل نظري مسأله در قالب فرضيات استنتاج شد. در بخش تجربي نيز فرضيات پژوهش با استفاده از داده‌هاي تجربي بين‌كشوري داوري شد. اين پژوهش به لحاظ روش‌شناختي، تطبيقي بين كشوري با استفاده از N بزرگ است و واحد تحليل آن كشور است. روش تحليل اين مقاله روش فازي است كه با استفاده از نرم افزار FSQCA پردازش و تحليل شده است. يافته‌هاي تجربي ناظر بر سازگاري بين دو مجموعه برابر با 83/0 است. اين ارزش نشان مي‌دهد كه 83 درصد موردهاي مطالعه شده، اين ادعا را تأييد مي‌كند كه درآمدهاي غيررانتي دولت، شرطي لازم و نه كافي براي حكمراني خوب است. بر اين اساس مي‌توان مدعي شد كه شواهد تجربي براي استدلال علّي قطعي مبتني بر شرط لازم بودن درآمدهاي غيررانتي دولت براي حكمراني خوب، دلالت حمايتي كامل ندارد و مجموعه كشورهاي با حكمراني خوب زيرمجموعه كامل مجموعه كشورهاي غيررانتي نيست. امّا چون نسبت مشاهده شده بزرگ تر از نسبت معيار است (80/0)، مي‌توان گفت كه درآمدهاي غيررانتي دولت شرطي تقريباً هميشه لازم براي حكمراني خوب است. شاخص پوشش درآمدهاي غيررانتي دولت با حكمراني خوب نيز برابر با 73/0 است كه بيانگر ميزان اهميت عامل منابع مالي غيررانتي دولت براي حكمراني خوب است.