بازسازي معنايي بحران آب در شرق اصفهان براساس نظريۀ زمينه‌اي

امروزه محيط زيست به يكي از اصلي‌ترين كانون‌هاي مطالعۀ پژوهشگران علوم اجتماعي تبديل شده است. به‌دليل همين اهميت، مقالۀ پيش رو با روش زمينه‌اي استروس و كوربين، در پي درك معنايي بحران آب نزد كشاورزان سه شهر زيار، اژيه و ورزنه در شرق اصفهان است. براساس تسلسل تعريف‌شده در اين روش، براي گردآوري داده‌ها و رسيدن به مرحلۀ اشباع و اطمينان، 17 مصاحبه انجام شد؛ سپس در مرحلۀ كدگذاري باز، 35 مفهوم اوليه استخراج شد كه پس از تبديل آنها به مفاهيم انتزاعي 16 مقولۀ اصلي به دست آمد. همين طور در مرحلۀ كدگذاري گزينشي، يك مقولۀ هسته حكمراني غلط آب استخراج شد و مشخص كرد كه به گمان كشاورزان شهرهاي مطالعه‌شده، بحران آب موجود رابطۀ مستقيمي با حكمراني غلط آب دارد كه در عمل خود را در قالب يك حكمراني سراسر دولتي و فارغ از دخالت ذي‌نفعان اجتماعي ظاهر كرده است. چنين استدلال شد كه دولت به اين دليل ازسوي ساخت اجتماعي مقصر اصلي بحران آب و اين وجه از زيست مادي آنان شناخته شده است كه خود را به كارگزار انحصاري در حكمراني آب تبديل كرده است. با الهام‌گرفتن از بينشي كه الينور استرم در اقتصاد سياسي فراهم كرده بود، پيشنهاد شد دولت با بازانديشي در اين شيوه از حكمراني اقتصادي، تنظيمات سنتي پيشين مانند طومار شيخ بهايي و نهادهاي محلي برآمده از اين تنظيمات را احيا كند و به‌جاي انحصار نهادي، تنوع نهادي را در اين حكمراني مبنا قرار دهد.