تيپولوژي مناطق 15 گانۀ شهري اصفهان با تأكيد بر آسيب‌هاي اجتماعي محله‌هاي فوق بدخيم

كلان‌شهرهاي ايران در آستانۀ بلعيده‌شدن ازسوي حاشيه‌هاي شهري‌اند و اگر اقدامات پيشگيرانه‌اي صورت نگيرد، به‌زودي متن شهرها ممكن است در معدۀ حاشيه‌هاي شهري هضم شوند. اصفهان در يك‌صد سال اخير بالاترين ميزان صنعتي‌شدن و سريع‌ترين رشد جمعيت را داشته است. به‌گونه‌اي كه جمعيت اصفهان در صد سال اخير از هشتاد هزار نفر به دو ميليون نفر رسيده است. اين ميزان از صنعتي‌شدن افسارگسيخته و شهرنشيني بدون شهرگرايي و توسعۀ پايدار سبب ايجاد محله‌هايي شده است كه مي‌توان آنها را محله‌هاي فوق بدخيم دانست؛ محله‌هايي كه در آنها بسته‌اي از آسيب‌هاي اجتماعي به‌همراه جرائم خشن و احساس امنيت پايين وجود دارد. در كنار اين مسائل، فقر، بيكاري، وجود بافت‌هاي فرسوده و امكانات ناچيز رفاهي و خدماتي، هرگونه اميد به بهبود وضعيت آنها را از بين برده است. داده‌هاي پژوهش ازطريق روش اسنادي و كتابخانه‌اي جمع‎آوري شده‌اند و از فن جبر بولي در تحليل تطبيقي استفاده شده است. نتايج تحليل بولي نشان مي‌دهند با وجود آنكه تقريباً در همۀ مناطق شهري اصفهان آسيب‌هاي اجتماعي بالاست، در محله‌هاي فوق بدخيم منطقۀ 14 اين مسائل با وضعيت نامناسب اقتصادي، مهاجرت افراد كم‌درآمد و وقوع جرائم خشن در هم تنيده شده است. همچنين، براساس همگني فرهنگي اجتماعي، شش تيپ مختلف مناطق شهري شناسايي شدند كه عبارت‌اند از: مناطق تاريخي (مناطق 1 و3)، مناطق حاشيه‌نشين روستايي شهري (مناطق 2، 9 و 11)، مناطق مدرن (مناطق 5 و 6)، مناطق حاشيه‌نشين مهاجر و محله‌هاي فوق بدخيم (منطقۀ 14) كه بيشتر در بخش‌هاي شرق و شمال‌شرق اصفهان متمركز و در حال گسترش‌اند.